jeden.

          Dłonie osłaniające moje oczy powoli rozchylały się, lecz nie do końca. Uśmiechnęłam się próbując coś podejrzeć. Na początku obraz był mglisty, potem, z każdą iskierką jasności, stawał się coraz wyraźniejszy.
          Czy to na pewno ja?
          Koronkowa, biała, obcisła sukienka prezentowała się na mnie nienagannie. Nie odbierała jej blasku nawet moja chaotycznie ułożona fryzura, blada cera, czy też odsłonięte na rękach tatuaże. Poczułam się, jak księżniczka. Jak Kopciuszek na balu. Jak brzydkie kaczątko, które właśnie przeistoczyło się w łabędzia.
          Podeszłam bliżej lustra i ostrożnie przejechałam palcem wskazującym po swoim odbiciu. Nie byłam wcale gruba. Czyżby ten kawałek materiału miał magiczną moc i nagle pozbył się ze mnie zbędnych kilogramów? Uśmiechałam się, oglądając swoją sylwetkę. Byłam idealna. Tak bardzo idealna, jaką zawsze chciałam być.
          Przypomniałam sobie, że nie jestem tu sama. Chciałam jak najszybciej uściskać osobę, dzięki której na nowo zaakceptowałam siebie. Odsunęłam się od lustra, subtelnie obróciłam na pięcie i nagle…
          - Kurwa, Lilly, już dwunasta! Podnieś ten swój leniwy tyłek z łóżka, czas do pracy! - I nagle szara, brutalna rzeczywistość. Nie wiedząc czemu, każdego ranka, głos Dana działał na mnie, niczym szczerze znienawidzony budzik. Naprawdę nie trzeba wstać lewą nogą, aby mieć zły dzień i ja byłam tego najlepszym przykładem.
          - Już… Już wstaję – powiedziałam słabo i od razu stanęłam na równe nogi.
          Udałam się do łazienki i z wielkim trudem wykonałam wszystkie, ważne dla mnie czynności pielęgnacyjne, a na koniec nałożyłam na powieki odpowiednio grubą warstwę czarnego cienia oraz udekorowałam rzęsy, równie grubą warstwą tuszu. Lubiłam mocny makijaż. Był dla mnie pewnego rodzaju maską, pod którą swobodnie mogłam ukryć, moje prawdziwe „ja”. I wcale nie chodziło o wygląd. Jestem świadoma, że taki makijaż bardziej mnie oszpecał, niżeli upiększał. Po prostu, wychodząc do ludzi, potrzebowałam tego. Tylko w swoim towarzystwie mogłam być sobą.
          Zajrzałam do szafy, której wnętrze, zawsze sprawiało mi dużą przykrość. Była wybrakowana. Bardziej pusta, niż pełna. Może dlatego zazwyczaj rozrzucałam wszystkie moje ubrania na fotelu. Nie lubiłam do niej zaglądać.
          Wyciągnęłam krótkie jeansowe spodenki, z poszarpanymi nogawkami i czarny luźny t-shirt, niegdyś należący do Dana. Zwinnie naciągnęłam na siebie dany zestaw. Założyłam także czarne, zakurzone trampki i kapelusik z niewielkim rondem, o tym samym kolorze.
          Nie spojrzałam w lustro, ponieważ mój wygląd na pewno nie był zadowalający. Nie chciałam bardziej psuć sobie dnia.
          - Co tu jeszcze robisz? – usłyszałam oburzony ton głosu Dana, jednak nie powstrzymał mnie on od tradycyjnego buziaka na przywitanie.
          - Nie martw się, już wychodzę, chciałam się tylko przywitać. – Zarzuciłam na plecy futerał z moją ukochaną gitarą i wyszłam.
          W drodze, zazwyczaj, absurdalnie zastanawiałam się nad swoją orientacją seksualną. Gdybym była biseksualna - a może już jestem? - moją główną i niezawodną kochanką byłaby gitara. Uwielbiam jej kształty, dźwięk strun, lekkość… i co najlepsze – nie muszę ukrywać jej przed Danem.
          Myślę, że to dobry układ. Mnie satysfakcjonuje. Gra na gitarze jest dla mnie, jak orgazm. Przyjemny, ale trochę różni się od tego normalnego, na pewno trwa i przechodzi przez moje ciało o wiele dłużej. Słyszałam też, że najlepiej smakuje z głębszym uczuciem. Nie wiem, czy mogę się z tym zgodzić. Może tego tak naprawdę nie doświadczam. W żadnych podręcznikach nie znalazłam definicji miłości. Więc czy ona istnieje?

…

          Rynek dziś, wydawał się taki jakby pusty. W zasadzie nie wiem, czego spodziewałam się po poniedziałku. Ludzie zarabiają na swoją emeryturę, a ja na przetrwanie. Żyję z dnia na dzień. Nie wiem, co stanie się ze mną jutro. Nie wiem czy cały czas będę zarabiać w ten sposób. Wystarczy mi fakt, że kocham to, co robię.
          Dochodziła godzina dwudziesta, a w kapeluszu widniało ledwie z pięćdziesiąt funtów, może nawet mniej. Pomyślałam, że dam sobie jeszcze szansę. Podniosłam, leżącą obok mnie gitarę i usadowiłam ją na kolanach. Pierwsze dźwięki szarpanych strun z rozkoszą przebijały się w głąb mojego serca i przenikały wśród przechodniów. Muzyka ta, idealnie współgrała z tekstem nabazgranym ołówkiem w mojej głowie. Czasami zastanawiałam się, czy ktoś, kto dłużej przysłuchiwał się mojemu wokalowi, zauważał, że wciąż śpiewam ten sam tekst, tylko w innej aranżacji. Tak, byłam mistrzynią dwóch kawałków przeplatanych po między sobą na zmianę.
          Ludzie przychodzili i odchodzili. Ktoś coś wrzucił, ktoś spojrzał na mnie z politowaniem, grupka nastolatków zatrzymała się na dosłownie chwilę z uśmiechem i zostawili po sobie funta, a za nimi skradł się pewien chłopak. Podszedł bliżej i z przekrzywioną w bok głową wsłuchiwał się uważnie w ostatnie słowa piosenki. Widziałam skupienie w jego przeszywających moje oczy na wylot, niebieskich tęczówkach. Mimo skrępowania, nie przestawałam.
          - Przyszłam, by zrozumieć, że skończyłam z Tobą i Twoimi wymówkami. Cieszę się, że widzę, że zrobiłam to sama. Byłeś tylko wtedy, kiedy chciałeś i mam nadzieję, że to słyszysz. Gdzie jest Twoje serce w tej kwestii? Czarne staje się szare na czele. Zagrałam swoją rolę, jeśli to ważne. I to jasne, że dziś za bardzo mi zależy. – Tak brzmiały ostatnie takty, które trwoniły się w moim gardle przechodząc przez nie prawie szeptem.
          Odłożyłam na moment gitarę, aby zaczerpnąć, choć niewielkiego łyczka wody mineralnej, a tajemniczy chłopak, usiadł obok mnie. Przez moment wpatrywał się we mnie w milczeniu. Czułam się niekomfortowo. Mimo, że wyglądał schludnie, miałam wrażenie, że jest obłąkany. A może mam złe wyobrażenie o ludziach? Może Ci eleganccy też mogą mieć problemy psychiczne?
          - Jak to jest, że uzależniamy się od drugiego człowieka zupełnie niepotrzebnie i robiąc sobie złudne nadzieje? Dlaczego ten drugi człowiek wykorzystuje chwile naszej słabości, pozwala na stanie się naszą inspiracją, a potem nas krzywdzi? – spytał z wyczuwalnym żalem w głosie, a za chwilę odwrócił spojrzenie i zatopił je, gdzieś daleko, w nieznanym mi punkcie.
          - Życie pisze różne scenariusze – odparłam nieśmiało, a w międzyczasie schowałam gitarę i zarobione pieniądze do futerału. Jeszcze tego brakowało, aby mnie pod koniec dnia okradziono. Musiałam być ostrożna.
          - Sama pisałaś tekst tego kawałka? – zmienił temat, a przynajmniej ja miałam takie wrażenie. Niepewnie kiwnęłam twierdząco głową. – Więc powinnaś mnie zrozumieć – stwierdził, nadal odpływając gdzieś myślami.
          - Być może, a może i nie? – rzuciłam bez sensu. – Jedyne, co teraz powinnam, to chyba wrócić do domu – dodałam po chwili, by nie zagłębiać się w dalszą dyskusję. Bałam się.
          Podniosłam się z ławki, zabrałam swój kapelusz i zarzuciłam na plecy futerał z gitarą. Chłopak nie zareagował i nie wiem, czy w ogóle zauważył, że odchodzę.

…

          Im bliżej domu, tym większe zmęczenie nasuwało się na moje ciało. Marzyłam jedynie o relaksacyjnej kąpieli i długim śnie. Odczuwałam wtedy ulgę. Ulgę, że mam kolejny dzień za sobą. 

          - Jest i nasza gwiazda!- usłyszałam już u samego progu, dobiegający z salonu, głos mojego chłopaka. Odstawiłam gitarę w kąt przedpokoju i z zaciekawieniem weszłam do pomieszczenia, w którym się znajdował.
          Ujrzałam dwóch nieznajomych mi mężczyzn. Na moje oko mieli nie więcej niż trzydzieści lat. Obaj łysi i mimo letniej pogody, ubrani w skórzane, czarne kurtki. Wszyscy, włącznie z Danem, trzymali w dłoniach szklanki, przepełnione po same brzegi whiskey. Na stoliku stały dwie puste butelki po tym trunku i jedna w połowie pełna.
          - Kochanie, panowie przyszli żeby Ci pomóc. – Dan błyskawicznie doskoczył do mnie i objął ramieniem moją talię. Niesamowicie zionęło od niego alkoholem, jednak starałam się nie zwracać na to uwagi. – Otwierają całkiem fajny nocny bar. Będziesz mogła grać tam koncerty. – Ucałował mnie w policzek i zbliżył usta do płatka mojego ucha. – W seksownej bieliźnie. – dodał szeptem i podał mi wizytówkę nowego lokalu ze striptizem.
          Momentalnie zrobiło mi się niedobrze. Jak można w taki sposób zarabiać na życie? Nie potrzebuję spojrzeń obleśnych facetów, których nie będzie interesowała moja muzyka, tylko ja i moje ciało.
          - Zaraz, zaraz, ale musimy wiedzieć, jak Twoja panienka się prezentuje – rzucił jeden z mężczyzn.
          - Naturalnie – odparł Dan, jakby była to oczywista sprawa.
          Wytrzeszczyłam oczy ze zdumienia, gdy mój własny chłopak patrzył na mnie wyczekująco aż pozbędę się kolejno każdej z części garderoby i na dodatek - przy tych dwóch facetach. Nie zamierzałam tego robić i w myślach miałam nadzieję, że to tylko żarty. Jednak już po chwili doszło do mnie, że się myliłam.
          - Lilly, na co czekasz? – wymruczał przez zaciśnięte zęby, a następnie uśmiechnął się do swoich kompanów przepraszająco.
          Nie wiedziałam, czy uciec do swojego pokoju, czy z domu. Powoli, małymi kroczkami cofałam się do tyłu. Czułam, że to się źle skończy.
          - Wybaczcie, dziewczyna ma trochę opory… Kilka kilogramów za dużo i już się wstydzi, ale możecie być pewni, że się tego pozbędzie, jest na specjalnej diecie – wyjaśnił dokładnie mężczyznom, a za chwilę spojrzał w moim kierunku. – Lilly, kochanie, nie rób scen.
          Nadeszła chwila, kiedy jednak moja ucieczka stała się koniecznością. Zrezygnowałam z pokoju, ponieważ przypomniałam sobie, że nie mam klucza, aby zamknąć go na dobre, a ucieczka gdziekolwiek była o tyle bezpieczna, że mogłam znaleźć się, gdzie tylko chcę i byłoby małe prawdopodobieństwo, że pijany Dan zdołałby mnie odszukać. Ruszyłam, więc pędem do drzwi, ale niestety nie udało mi się ich ominąć. Poczułam na swoich biodrach silny uścisk dużych dłoni mojego chłopaka. W panice zaczęłam się wyrywać, ale na nic mi się to zdało. Złapał mnie za włosy i pchał do salonu, usilnie pilnując bym tylko nie uciekła. Nie mogłam pozwolić na to, by mnie ośmieszył. Zdecydowanym ruchem, kopnęłam Dana w krocze, a ten już za chwilę zwijał się z bólu na podłodze. Czym prędzej wybiegłam z domu. Słyszałam za sobą czyjeś kroki, jednak z każdą minutą mojego sprintu zanikały, dzięki czemu w końcu mogłam odetchnąć z ulgą.

Witam wszystkich!

Wracam po krótkiej przerwie. Co prawda nie z kontynuacją poprzedniego opowiadania, a z czymś zupełnie świeżym.

Szczerze mówiąc, strasznie boję się tego opowiadania, ponieważ napisane mam jedynie jeszcze dwa rozdziały do przodu. Potem będę musiała tworzyć na bieżąco, co, nie ukrywam, będzie mi trochę zawadzać, ponieważ wolę mieć wszystko przemyślane od początku do końca.

Mimo wszystko, liczę na Waszą wyrozumiałość i liczne, treściwe komentarze.

Fragment piosenki umieszczony w rozdziale : Lights - "The pity scene". Tłumaczenie bezpośrednio ściągnięte jest z tekstowo.pl .

Zapraszam do komentowania, głosowania w ankiecie (jeśli kogoś zainteresowało moje opowiadanie i chce zostać na dłużej) i obserwacji bloga.

Życzcie mi powodzenia!

Miłego dnia wszystkim.