dwa.

          Robiło się coraz później, a ja wciąż chodziłam po mieście bez większego celu. Nie mogłam wrócić do domu. Pijany i rozzłoszczony Dan nie dopuściłby do tego, abym zaznała spokoju w miękkiej pościeli mojego łóżka śniąc o rzeczach najlepszych i tych lepszych od najlepszych. Za dobrze go znałam. Od zawsze miał manię na punkcie interesów, w które oczywiście mógłby mnie wkręcić, a jeśli jego plany nie wiodły się, nie trudno zgadnąć, na kim wyżywał się najbardziej. No właśnie… Czasem żałowałam, że tak potoczyło się moje życie. Teraz też nadszedł ten moment, kiedy zastanawiałam się, czy dzielenie go z Danem jest dobrym pomysłem. Co prawda, dużo mu zawdzięczam. Gdyby nie on, pewnie żyłabym na ulicy i spała na przystankach lub w jakiś kartonach przy slumsach, o ile w ogóle nadal bym żyła. Ale czy warto być z kimś z poczucia wdzięczności? Nie wiem czy go kocham. Wiem, że kochałam. Chociaż podobno, prawdziwa miłość nie przemija.
          Znalazłam się w parku. Miałam tam, w zaroślach swoją tajną miejscówkę, którą znalazłam już, jako mała dziewczynka. Można by rzec, że to miejsce dojrzewało razem ze mną. Z wiekiem czasu powstawał tam jeszcze większy gąszcz, a kawałek pustego trawnika, z koca lub bluzy rzuconej na jego zieloną powierzchnie, awansował na ławkę przeniesioną z pobliskiej alejki, wieczorem. Sprawiło mi to nie lada trudność, ale opłacało się. To mój drugi dom. Ucieczka od problemów. I choć ostatnio bywałam w moim „sacrum” coraz rzadziej, zawsze do niego wracałam. Czułam się w nim bezpiecznie, lecz dziś nie do końca.
          Miałam już schylić się do wysokości najniżej osadzonych gałęzi, kiedy usłyszałam gdzieś tam, w głębi niepokojący szmer. Ktoś musiał zająć moją miejscówkę, ale jak to możliwe? Może po prostu była to jakaś wiewiórka, ptak, lub inne zwierze? Postanowiłam jednak zajrzeć do środka. Schyliłam się i szłam tak parę metrów w głąb mojej kryjówki, do momentu, aż z powrotem mogłam wyprostować plecy. Na ławce siedział chłopak z granatową teczką pełną kartek, na których z pewnością, przed moim przyjściem, musiał coś bazgrać. W dłoni trzymał ołówek, ale już za chwilę odłożył go i zamknął teczkę. Był równie mocno przestraszony, co ja. Stałam i patrzyłam na niego jak wryta, o dziwo, nie podejmując próby ucieczki. Zastanawiałam się, skąd go kojarzę i w końcu uzmysłowiłam sobie, że był to ten sam chłopak, który przysiadł się do mnie na rynku. Serce zabiło mi mocniej, a tempo jego bicia sprawiało, że czułam, jakby zaraz miało zamiar wydostać się z klatki piersiowej, dostać nóg i uciec gdzieś daleko.
          - Śledzisz mnie? Co Ty ode mnie chcesz?- wypytywałam w totalnym amoku, ponieważ strach przed jego osobą potęgował z chwili na chwilę coraz bardziej. Co prawda nie wyglądał na seryjnego mordercę czy gwałciciela, a raczej na spokojnego chłoptasia, który nie dotknąłby mnie nawet palcem, ale bałam się. W końcu przedtem zachowywał się dziwnie, dlatego jednak postanowiłam niezwłocznie wrócić na bezpieczniejszy teren.
          - To Ty! Poczekaj, nie zrobię Ci krzywdy. – Podbiegł i chwycił mnie mocno za łokieć. Oddychając głęboko, spojrzałam w kierunku chłopaka. Musiał dostrzec, że miotał mną strach, ponieważ natychmiast puścił mą rękę i speszony odwrócił spojrzenie. – Przepraszam – szepnął.
          - Czego ode mnie chcesz? Dlaczego za mną łazisz? – Spytałam, nadal nie mogąc opanować nierównomiernego oddechu.
          - Ja za Tobą? – Zdziwił się. – Siedzę tu już dobrą godzinę, jestem tu prawie, co wieczór i jeśli ktoś za kimś ma łazić to raczej Ty za mną – odparł, a w jego głosie wyczuwałam większą pewność siebie niż przed chwilą.
          Znacznie mi ulżyło, gdy jednak motyw prześladowania został rozwiany.
          - To moje miejsce – burknęłam zniesmaczona.
          W pewnym sensie byłam trochę rozczarowana, ponieważ zawsze uważałam, że tylko ja odkryłam ten piękny skrawek ziemi, a tymczasem moja radość minęła, bo okazało się inaczej.
          -Twoje?- Roześmiał się.- A gdzie to jest napisane?
          Chłopak wyraźnie ze mnie kpił, ale nie mogłam sobie na to pozwolić. Wyciągnęłam z kieszeni scyzoryk. Może to dziwne, ale zawsze noszę go przy sobie i właściwie sama nie wiem, po co. Wystraszył się, widząc ostrze w mojej dłoni. Pewnie myślał, że chcę go okaleczyć, jednak ja wcale nie miałam tego w planach. Podeszłam do mojej ukochanej wierzby i zbliżyłam ostre narzędzie do pnia. Dokładnie, drukowanymi literami wyryłam swoje imię, pogładziłam drzewo dłonią i usiadłam na ławkę.
          - Tu jest to napisane.
          - Lilly – przeczytał napis na wierzbie. – Teraz wiem, jak masz na imię.
          - Myślę, że kopnął Cię niesamowity zaszczyt – rzuciłam z ironią, jednak to najwyraźniej nie zraziło chłopaka, bo już za chwilę usiadł obok i przyglądał się natrętnie mojej sylwetce.
          - Jestem Louis. – Wyciągnął dłoń w moim kierunku, a ja, jak przystało na kulturalnego człowieka, uścisnęłam ją.
           Zapadła cisza. Cisza, która z każdą sekundą stawała się coraz bardziej drażniąca i krępująca zarazem. Nie mieliśmy, o czym rozmawiać, lub po prostu żadne z nas nie wiedziało, co ma powiedzieć. Nic dziwnego, nie znamy się długo. Właściwie, nie znamy się wcale.
           Korzystając z okazji, że chłopak podobnie, jak na rynku, odpłynął gdzieś myślami, postanowiłam lepiej mu się przyjrzeć. Jednak, jakby wyczuł moje intencje, na złość, spojrzał w moim kierunku.
          - Przepraszam – odezwał się po krótkiej chwili.
          - Nie szkodzi. W sumie masz takie samo prawo do bycia tu, jak ja. – Uśmiechnęłam się lekko, a chłopak roześmiał się i pokręcił głową dając mi tym do zrozumienia, że chyba nie do końca o to mu chodziło.
          Wyglądał tak grzecznie. Grzecznie i elegancko. Brązowe, dłuższe włosy idealnie ułożone i nieco podniesione do góry, nadawały pazura jego niebiesko szarym łagodnym oczom. Błękitna koszula współgrała z czarnymi szelkami na jego ramionach, które przymocowane zostały do szarych spodni. Ewidentnie miał wyczucie stylu i z pewnością pieniądze. Czułam się przy nim, jak nędzna biedaczka. Przez te myśli, nie mogłam już dłużej patrzeć w jego kierunku, ale jednak mój wzrok nie dawał za wygraną. Przyglądałam się jego twarzy. Myślę, że z takim wizerunkiem mógłby swobodnie występować na okładkach czasopism. Biło od niego tyle uroku i takiej chłopięcej energii, jak kiedyś od Dana. Ale to odległe czasy. Wszystko uległo zmianie. Wszystko, włącznie z Danem.
          - Nie, nie za to. – Ze stanu zamyślenia wyrwał mnie głos chłopaka. Nadal był rozbawiony, a ja już sama nie wiedziałam, o co mu chodzi. Wcale nie kazał mi długo czekać na wyjaśnienia. – Za tą sytuację na rynku. Napadłem na Ciebie. Trochę niezręcznie wyszło. Zupełnie nie wiem, co we mnie wstąpiło. Za dużo nerwów – tłumaczył zawzięcie.
          - Fakt, to było dziwne.- Uśmiechnęłam się lekko. – W takim razie musiało Cię coś mocno wkurzyć. Ja nie potrafiłabym podejść tak po prostu do obcej osoby i zacząć rozmowy – rzuciłam bezmyślnie, czego chwilę potem pożałowałam. Wcale nie chciałam go urazić, a na takiego przez ułamek sekundy mi wyglądał. – Przepraszam – dodałam szybko.
          - Nie, to nic takiego. Pewnie na Twoim miejscu, pomyślałbym dokładnie tak samo. – Uśmiechnął się do mnie delikatnie, a za chwilę odwrócił spojrzenie i westchnął ciężko. – Straciłem kogoś, na kim bardzo mi zależało. W sumie, nie wiem czy była moja, ale robiłem wszystko żeby tak się stało. – Ponownie spojrzał w mym kierunku, lecz tym razem jego mimika była chłodna. Zdecydowanie lepiej wyglądał z uśmiechem na ustach. Nie wiedząc czemu, prosiłam w myślach, by porzucił wszelkie troski i wrócił do poprzedniego wizerunku. – Ale widocznie wszystko, nie zawsze oznacza wystarczająco dużo. Nie dla wszystkich.
          - Przykro mi – powiedziałam nieśmiało, mając świadomość, że moje słowa nic nie zmienią. Dziwiłam się, że jest skłonny do tak prywatnych wyznań. – Wiesz, czasem lepiej tak… - urwałam, nie mogąc dobrać wyrazów, które mogłyby uzasadnić początek zdania.
          - Być może – rzucił, a dosłownie za chwilę przewrócił oczami. Spojrzałam na niego pytająco. Za żadne skarby nie potrafiłam rozszyfrować jego zachowania, a przecież od zawsze uważałam się za ekspertkę w tej dziedzinie. – Znów to robię. – Roześmiał się, a ja, nadal nie wiedząc w czym sęk, odczułam ulgę, że uśmiech ponownie pojawił się na jego twarzy.
          - Co takiego?- spytałam.
          - Znów niepotrzebnie się żalę. Dobrze, że jesteś marną pocieszycielką, bo inaczej brnąłbym w ten temat i zanudziłbym Cię na śmierć. – Na jego twarzy kwitł coraz to bardziej promienny uśmiech, a ja mimo jego zgryźliwej uwagi, nie mogłam napatrzeć się na tę rozanieloną twarzyczkę.
          - Dzięki – odparłam lekko mrużąc oczy.
          - Nie bierz tego do siebie, jestem Ci za to wdzięczny – wytłumaczył i zerknął orientacyjnie na zegarek umieszczony na nadgarstku. – Już późno. Nie wracasz do domu? – spytał, zmieniając temat.
          Owszem, było późno. Nie ukrywam, że marzyłam o gorącej kąpieli i własnym wygodnym łóżku, ale nie mogłam jeszcze wracać. Nie w tę noc. Emocje jeszcze nie opadły. Dan jeszcze nie wytrzeźwiał. Nie mogę. Po prostu nie.
          - Nie, jeszcze nie. – Zmieszałam się nieco. – Czyżbyś chciał mnie stąd wygonić? – spytałam, starając się obrócić całą tę sytuację w żart.
           - Nawet tak nie myśl. – Komicznie wysunął w moim kierunku palec wskazujący i zmierzył rozbawionym spojrzeniem. – Muszę iść i pomyślałem, że może odprowadzę Cię do domu. Nie powinnaś wracać o tej porze sama – wytłumaczył i za chwilę zgodnie ze swoją wypowiedzią, podniósł się z ławki.
          - Spokojnie. Jestem dużą dziewczynką, dam sobie radę. – Starałam się zabrzmieć przekonująco. Tak naprawdę bałam się samotnych, nocnych wędrówek. W tym wszystkim ratował mnie jedynie fakt, że nie zamierzałam nigdzie się stąd ruszać.
          - Na pewno? – spytał, a ja pokiwałam twierdząco głową. – To do zobaczenia – pożegnał się i zbliżył w kierunku wyjścia.
          Nie wiedząc czemu, nie chciałam aby mnie opuszczał, ale przecież nie mogłam mu tego powiedzieć. Nie był dla mnie nikim bliskim, więc dlaczego miałby ślęczeć tu ze mną całą noc?
          Właśnie schylał się i postawił krok ku wyjściu, gdy nagle powtórnie przybrał wyprostowaną pozę, odwrócił się i spojrzał w moim kierunku.
          - Lilly? – W jego głosie wyczułam nutkę niepewności.
          - Tak? – Chłopak podszedł bliżej i kucnął tuż przy moich kolanach nadal filtrując mnie wzrokiem.
          - Może nie powinienem pytać… - Zamyślił się przez chwilę. – Wszystko w porządku?
          Nie, wcale nie było w porządku. Żyję w toksycznym związku, mój chłopak traktuje mnie przedmiotowo, a ja nie umiem z nim skończyć. I co mam powiedzieć osobie, którą znałam dzień i to jedynie z imienia? Czy to nie dziwne, że w ogóle mnie o to spytał?
          - W porządku. – Starałam się być przekonująca.
          Louis kiwnął głową, jakby zrozumiał, że po prostu nie mam ochoty o tym mówić. Podniósł się i wygładził materiał spodni.
          - Więc do zobaczenia – pożegnał się i wcale nie czekając na moją odpowiedź, po prostu zniknął.
          Gdy tylko mnie opuścił, rozpoczęłam głęboką analizę jego osobowości. Był grzeczny. Był ułożony. Był przystojny, choć nie w moim stylu. Miał maniery. A do tego zachowywał się wyjątkowo dziwnie, w taki sposób, którego nie potrafiłam dokładnie uzasadnić słowami. Często odpływał gdzieś myślami, zachowywał się tak, jakbym, co najmniej awansowała na jego najlepszą przyjaciółkę, czuł swobodę w moim towarzystwie, a słowa, jakimi się posługiwał były grzeczne i idealnie dopasowane do całokształtu jego osoby. Mimo tego, w pewien sposób przyciągał mnie do siebie niczym duży, silny magnes. Łaknęłam poznania go, lecz na dobrą sprawę miałam świadomość, że więcej go nie spotkam. Pierwszy raz w życiu trafiłam na tak intrygującą osobę.

…

          Dochodziła godzina piąta. Długo wahałam się czy nadal siedzieć bezczynnie w parku, czy może wrócić już do domu. W końcu jednak wybrałam tę drugą opcję.
          Powietrze o tak wczesnej porze było rześkie i chłodne, a rosa osadzona na trawie, lekko zwilżyła moje trampki. Co prawda wcale nie było mi za ciepło, ale przez tę całą noc zdążyłam przyzwyczaić się do niskiej temperatury. Zmęczenie spowodowane brakiem snu coraz bardziej dawało mi się we znaki, a z każdą kolejną minutą przerażał mnie fakt, że, w ramach odpoczynku, nie zamknę oczu nawet na chwilę, bowiem czekała mnie rozmowa z Danem, a później praca. Najchętniej zrobiłabym sobie dzień wolny, odcięłabym się od świata i zatopiła w cieple pościeli, ale Dan mi na to nie pozwoli. Na pewno nie.
          Ulice o tej porze powoli rozpoczynały nowy dzień. Liczba samochodów i przechodniów stopniowo wzrastała, co nawet mnie cieszyło, ponieważ przy totalnym pustkowiu, w mojej głowie rysują się czarne scenariusze związane z porwaniami, napadami, gwałtem lub morderstwem. W zasadzie nie wiem, dlaczego atakują mnie takie myśli. Moje miasto jest nieduże, praktycznie każdy mnie zna i podejrzewam, że z mianem „dziewczyny Dana”, nikt by mnie nie ruszył.
          Dan nie cieszył się dobrą opinią wśród ludzi. U niektórych budził postrach, u innych z kolei obrzydzenie, a małolaci podchodzili do niego z wielkim szacunkiem i traktowali go jak Boga. Jemu to odpowiadało. Lubił zgrywać twardziela. Takiego w gangsterskim stylu. Tylko czy naprawdę taki był? Znałam go nad wyraz dobrze. Nie był groźny, choć czasami mogłoby się tak zdawać. I może nie posiadał duszy romantyka, nie przytulał mnie na dobranoc, nie całował na dzień dobry i nie zawsze okazywał swoje uczucia, tak jak powinien, jednak był to mój Dan, mój chłopak.

…

          Byłam już około dwustu metrów od domu, gdy nagle poczułam mocny uścisk na swoim ramieniu. Przestraszyłam się i zaklinałam w myślach swoje poprzednie wywody o czarnych scenariuszach. Czyżbym wykrakała sobie niebezpieczeństwo? Ktoś szarpnął mną i wprowadził w opustoszałą alejkę, a uścisk poluźnił się dopiero wtedy, gdy stałam oparta plecami o mur jednego z budynków okalających tę drogę.
          - Lilly. – Usłyszałam swoje imię i natychmiast skierowałam przerażony wzrok na tajemniczą osobę. Nie wiedziałam, czego mogę się spodziewać.
          Wysoki, szczupły mężczyzna ze śniadą i zniszczoną cerą patrzył na mnie tymi swoimi brązowymi, zamglonymi oczami, a na jego twarzy malował się coraz większy uśmiech zakończony głębokimi dołeczkami w policzkach.
          - Rany… Chris. – Odetchnęłam z ulgą, a za chwilę zaśmiałam się nerwowo. – Przestraszyłeś mnie. – Zadałam mu delikatnego kuksańca w ramię.
          Chris był dobrym znajomym mojego chłopaka. W zasadzie niewiele o nim wiedziałam, choć niegdyś był bardzo częstym gościem w naszym mieszkaniu.
          Chris miał to do siebie, że pojawiał się znienacka i w najmniej oczekiwanych momentach. Miałam wrażenie, że takie skradanie się przynosiło mu pewnego rodzaju satysfakcję, a fakt, że musiał się ukrywać był jedynie do tego przykrywką.
          - Mam coś dla Ciebie – oznajmił z dumą i wygrzebał z kieszeni spodni złożoną na pół kopertę.
          Wiedziałam, co jest w środku, ale i tak rozłożyłam tę paczuszkę i zerknęłam do jej wnętrza.
          - Mefedron – rzucił, z coraz bardziej poszerzającym się uśmiechem. – Dobry towar, lepszego nie znajdziecie.
          - Wierzę Ci – odparłam krótko i schowałam kopertę w biustonosz, a gdy ponownie spojrzałam w kierunku chłopaka – jego już nie było. Jak to możliwe?

Hej wszystkim!

Na początku chciałam Wam bardzo serdecznie podziękować za komentarze pod rozdziałem pierwszym! Jest mi naprawdę niezmiernie miło!

Z tego rozdziału nie jestem za specjalnie zadowolona. Jest długi i dosyć nudny, ale musiałam jakoś wprowadzić Louisa. Same początki historii zawsze są dla mnie trudne, a dodatkowo jak czytam Wasze opowiadania to coraz bardziej jestem wściekła na swoje, bo po prostu zazdroszczę! 

Ok, to chyba na tyle. 

Zapraszam do komentowania rozdziału, głosowania w ankiecie i obserwacji bloga.

Miłego dnia!