trzy.

          Weszłam po cichu do domu, zwinnie ściągnęłam trampki i skradałam się przez korytarz, by przypadkiem nie obudzić Dana. Miał bardzo wyczulony słuch, dlatego starałam się zachowywać najciszej jak było to możliwe. Korytarz kończył się na wysokości salonu. Aby dostać się do jakiegokolwiek innego pomieszczenia, przejście przez niego było nieuniknione.
          Widok tego wnętrza odrzucił mnie na tyle, że gdy tylko znalazłam się w środku, będąc w totalnym szoku, cofnęłam się kilka kroków i odbiłam plecami o ścianę, co dało mi pewnego rodzaju ocucenie ze stanu, w jakim obecnie się znalazłam. Miałam chęć krzyczeć. Wrzeszczeć jak opętana i wybiec z tego domu ponownie, tym razem już nigdy nie pojawiając się w nim z powrotem.
          Kilka butelek po alkoholu walało się na podłodze i stoliku. Rozbite szkło, a na nim ślady krwi, kawałki roztrzaskanego krzesła, rozbite okno, porozrzucane i popękane doniczki i jeszcze coś… Moje serce jakby na moment odmówiło posłuszeństwa, a łzy ukryte pod powiekami dawały o sobie znać zamazując mi tą całą przerażającą otoczkę salonu. Moja gitara… Podeszłam bliżej i uklękłam przed ukochanym instrumentem. Ostrożnie uniosłam go do góry i trzęsącą dłonią przejechałam po głębokiej rysie na pudle rezonansowym. Gryf był połamany, a jedna ze strun pękła i zawinęła się w rulon tuż przy stroiku. Tego było już za wiele. Jak on mógł mi to zrobić? Przecież dokładnie wiedział, że kochałam moją gitarę, mimo tego, że miała w sobie wiele skaz. Zawsze była przy mnie. Od początku – odkąd uczyłam się wydobywać z niej pierwsze dźwięki.
          - Dan! – krzyknęłam najgłośniej, jak tylko potrafiłam i wstałam z podłogi, nerwowo przechodząc przez wszystkie pomieszczenia w naszym domu oraz przez taras i podwórze, a nawet garaż. Nigdzie go nie było.
          Zrezygnowana wróciłam do środka i przegrzebałam dosłownie wszystkie szuflady i szafki, by znaleźć coś, dzięki czemu będę mogła naprawić gitarę. W końcu napatoczył mi się jakiś super trwały klej, którego nazwą nie zawracałam sobie głowy. To niedorzeczne i doskonale zdawałam sobie z tego sprawę, ale desperacko potrzebowałam tego instrumentu – tego, nie żadnego innego. Miałam w końcu jeszcze jedną gitarę, ale to już nie to samo. Bez mojej jedynej, ukochanej, rozpadłabym się na kawałki, podobnie jak ona.
          - Co robisz? – usłyszałam pretensjonalny ton głosu Dana. Z tych nerwów nawet nie zauważyłam, kiedy wszedł do środka. Stał u progu z mocno zaciśniętymi pięściami, na których zauważyłam zaschnięte już strużki krwi. Jego twarz wyglądała wręcz masakrycznie. Rozcięty łuk brwiowy, zakrwawiony oraz spuchnięty nos i wargi. W kąciku ust zauważyłam dwa, nie za głębokie, zadrapania. Całokształt jego wyglądu normalnie wywołałby we mnie zmartwienie, ale nie tym razem. Mimo ukłucia współczucia w sercu, wciąż z tych wszystkich emocji dudniących we mnie, przeważała złość.
          - Jak mogłeś?! – Zerwałam się na równe nogi i podeszłam kilka kroków w kierunku Dana. – Jak mogłeś zniszczyć moją gitarę?! Przecież doskonale wiedziałeś, jak bardzo ją kocham! – krzyczałam dławiąc się własnymi łzami, ale mojego chłopaka najwyraźniej to nie wzruszyło. Prychnął kpiąco i wszedł do wnętrza salonu, za chwilę zaś, opierając się o parapet.
          - Chuj mnie obchodzi ta Twoja jebana gitara! – wrzasnął na tyle głośno i boleśnie, że poczułam mocne uciśnięcie w klatce piersiowej. – Zobacz, jak wyglądam! Możesz być z siebie dumna! Dostałem wpierdol od tych dwóch typów, bo pierdolona, nadąsana księżniczka postanowiła uciec! Załatwiłem Ci robotę, a Ty po prostu miałaś to w dupie! W ogóle się ze mną nie liczysz! – wykrzykiwał coraz głośniej, a kończąc ten cały oskarżycielski monolog, agresywnie, jednym ruchem, pozbył się wszystkich szkieł i innych roztrzaskanych przedmiotów stojących na parapecie.
          - Ja się z Tobą nie liczę? – spytałam, tym razem o wiele spokojniej, choć wewnątrz mnie wszystko się gotowało. – Nie spytałeś mnie nawet o zdanie, nie uprzedziłeś mnie, że przyjdą i naprawdę nadal uważasz, że to ja się z Tobą nie liczę? – Za wszelką cenę starałam się nie wybuchnąć. To był naprawdę wielki wyczyn, że w ciągu tych kilku słów, które Dan i tak puści mimo uszu, nie krzyknęłam nawet razu.
          - Gdzie byłaś? – Jego pytanie zupełnie mnie zdezorientowało. – Gdzie do cholery byłaś przez całą pierdoloną noc?! – ryknął, gdy za pierwszym razem nie usłyszał odpowiedzi. Przestraszyłam się, ale nie mogłam mu tego pokazać.
          - Gdzie ja byłam? A Ty? Znów piłeś?
          - Szukałem Cię, bo się kurwa o Ciebie bałem, rozumiesz?!
          Stałam w osłupieniu, nie mogąc wydusić z siebie nawet jednego słowa. Przełknęłam głośno ślinę i kiwnęłam głową. Dan się o mnie martwił? Nie potrafiłam w to uwierzyć. Nigdy nie zawracał sobie głowy tym, co się ze mną działo, czy też gdzie jestem. Sam często znikał na noce. Zazwyczaj martwił się jedynie o to, abym codziennie chodziła na rynek i zarabiała pieniądze.
          - Dan, zaczekaj! – zawołałam i pobiegłam za nim do kuchni, gdy nagle zniknął mi z pola widzenia. Czułam, że sam musiał być zaskoczony swoim wyznaniem. Postanowiłam nie drążyć dalej tej kłótni. Nie w tym momencie.
          – Usiądź. Trzeba odkazić i opatrzyć rany.
          Z cichym westchnięciem wykonał moje polecenie, a ja wyciągnęłam z jednej z szuflad apteczkę i stanęłam między kolanami Dana. Namoczyłam wacik w wodzie utlenionej i delikatnie przyłożyłam do jego łuku brwiowego. Skrzywił się, a ja nawet przy czynności, w której na dobrą sprawę mu pomagałam, miałam małą satysfakcję, że poczuł ból, który i tak z resztą nie jest nawet przybliżony do mojego i nie zrekompensuje zniszczeń, jakie odniosła moja gitara.
          - To potrwa tylko chwilę. Postaraj się nie ruszać – poinstruowałam go, gdy lekko odsunął twarz od mych dłoni.
          Zacisnął szczękę i ścisło zamknął powieki. Ta koncentracja, aby wytrzymać kolejne fale bolesnego pieczenia w jego wykonaniu była naprawdę urocza. Jakbym na moment odzyskała mojego dawnego Dana. Niestety, takie chwile szybko się kończą. Wszystkie rany zostały opatrzone, a ja odsunęłam się i posprzątałam apteczkę.
          - Gotowe – oznajmiłam, na co otworzył oczy i odetchnął z ulgą.
          Zbliżyłam się do szuflady i ukryłam w niej pudełeczko z opatrunkami, którego uprzednio używałam. Poczułam silne ramiona oplatające moją talię. Uśmiech mimowolnie pojawił się na mej twarzy, gdy odczułam lekki podmuch wydychanego przez Dana powietrza, które czule połaskotało mnie po karku. Mimo, że w jego ramionach było mi tak dobrze, nie chciałam mu tego okazywać. Musiał wiedzieć, że mnie zranił.
          Wciąż trzymał mnie w objęciach, a ja bezmyślnie, aby tylko udawać, że coś robię i ignorować jego czułości, chwyciłam za ścierkę kuchenną i przecierałam nią poplamiony blat.
          - Lills do cholery. Zostaw to i połóż się spać. – Lekka chrypka w głosie Dana łechtała moje ucho, przyprawiając mnie o dreszcze. Dawno nie był tak blisko. Dawno nie był dla mnie tak miły.
          - Nie mogę. Najpierw posprzątam ten cały bałagan, a potem idę do pracy. – Obróciłam się do niego przodem. – Nikt za mnie przecież tego nie zrobi – dodałam z lekkim, aczkolwiek bardziej wymuszonym uśmiechem i przelotnie cmoknęłam go w opuchnięty nos. Wyślizgnęłam się z jego ramion i szybkim krokiem weszłam do salonu. Ponowny widok pokiereszowanego wnętrza sprawił, że robiło mi się słabo.
          - Daj spokój. Wyglądasz okropnie. Wyśpij się. – W mgnieniu oka znalazł się tuż obok.
          - Muszę to posprzątać. Trzeba też zamówić i wstawić nową szybę w oknie – wybełkotałam z rezygnacją, zdając sobie sprawę z brzmienia mojego głosu.
          - Lilly! – warknął, a za chwilę odchrząknął, jakby chciał zamaskować ton, którego przed chwilą użył. – Wiesz, że nie powtórzę tego po raz kolejny. Idź spać i zostaw to w cholerę. Ja się wszystkim zajmę – kontynuował, tym razem o wiele spokojniej.
          Westchnęłam ciężko i popatrzyłam w kierunku Dana. Miał rację. Potrzebowałam snu.

…

          Przebudziłam się parę minut po piątej po południu. Spałam długo, ale nadal odczuwałam zmęczenie po minionej nocy. Doskwierał mi także mocny ból brzucha. Od długiego czasu nic nie jadłam i to musiał być powód zawrotów głowy, gdy zdążyłam podnieść się z łóżka. Zabrałam z szafki nocnej kopertę od Chrisa i wyszłam z sypialni.
          Po bałaganie w salonie, nie było ani śladu, wszystko zostało perfekcyjnie poustawiane na swoje miejsca, a w oknie widniała całkiem nowa szyba. W duchu, odetchnęłam z ulgą. Nie miałam dziś siły na sprzątanie.
          Weszłam do kuchni, wyciągnęłam z lodówki kilka potrzebnych mi składników do wykonania kanapek oraz sok pomarańczowy. Nie minęło wiele czasu od zrobienia posiłku, a każda ozdobiona wędliną, serem i warzywami kromka chleba, znikała z talerza w zaskakująco szybkim tempie. Poczułam się o wiele lepiej, lecz nie trwało to za długo. Nie mogło trwać. Pobiegłam do toalety i zwymiotowałam cały uprzednio zjedzony posiłek. Przepłukałam usta, umyłam zęby, a wychodząc z łazienki, niechcący spojrzałam w lustro. Twarz miałam bledszą niż zwykle, a oczy przekrwione i zaszklone łzami. Odrzucający widok, którego postanowiłam, jak najszybciej uniknąć.
          Wracając do kuchni, zauważyłam Dana siedzącego przy stole. Zapatrzony w popielniczkę, palił papierosa, a ja usiadłam naprzeciw niego, wyciągnęłam z kieszeni kopertę, a z niej niewielki woreczek. Wysypałam jego zawartość na drewnianą powierzchnię, wyciągnęłam scyzoryk i precyzyjnie kruszyłam nim białe kryształki.
          - Spotkałam Chrisa – oznajmiłam, gdy chłopak spojrzał pytająco w moim kierunku.
          Niewielkie kryształki zamieniły się w proszek. Wydzieliłam z niego dwie cienkie i krótkie linie, a resztę ponownie wsypałam do woreczka.
          Dan zgasił papierosa i podszedł do mnie, w międzyczasie wyciągając z portfela banknot. Zawinął go w rulonik i podał mi, gdy tylko skierowałam wzrok w jego kierunku. Zacisnęłam jedną dziurkę nosa, a drugą przyłożyłam do banknotu i wciągnęłam białą linię, nie pozostawiając z mojego przydziału nawet najmniejszej drobinki. Za chwilę, poczułam w gardle mocny, nieprzyjemny smak, który natychmiast popiłam sokiem. Dan zrobił to samo, a moment później, zasugerował, bym wstała z krzesła. Sam zaś usiadł i posadził mnie na swoich kolanach.
          - Mój znajomy naprawi gitarę – oświadczył, bawiąc się moimi palcami.
          - Dziękuję – szepnęłam cicho. Nie spodziewałam się tego. Nie po nim.
          - Wieczorem wyjdziemy do klubu. Dawno nigdzie nie byliśmy... Razem. – Odgarnął moje włosy na prawe ramię i delikatnie przejechał dłonią po karku.
          - Dan…
          - To już postanowione – przerwał mi stanowczo i kilkakrotnie musnął ustami moją szyję.
          - Proszę Cię, nie dziś…
          - I tak nie uśniemy po tym ścierwie od Chrisa – odparł szybko i w mgnieniu oka posadził mnie na stole. Oplotłam jego biodra nogami, gdy znalazł się wystarczająco blisko. – Będziemy się dobrze bawić, zobaczysz – szepnął, po czym delikatnie wpił się w moje usta, w sposób, który wprost uwielbiałam.
          Podczas każdego z jego pocałunków, zastanawiałam się, dlaczego tak nagle się zmienił. Od dawna nie był dla mnie tak czuły i dobry, jak dziś. Musiało być coś, o czym mi nie powiedział. Albo po prostu, w końcu miał dobry dzień? Ta wzmianka była trochę absurdalna, jednak powoli odpływałam i traciłam rozum pod wpływem jego otulających moje wargi, ust.
          - Dan… - jęknęłam cicho, gdy poczułam wędrującą po biuście, dłoń mojego chłopaka. Wiedziałam, do czego zmierzał, tylko nie byłam pewna czy tego chciałam.
          - Ciii… - Zwinnie pozbył się ze mnie koszulki i wyrzucił ją gdzieś w kąt. Czułam na ramionach każdy z jego gorących pocałunków. Nie umiałam się temu nie poddać, choć niejednokrotnie obiecywałam sobie, że dam radę się przeciwstawić. Nie chciałam być zabawką, choć byłam. Pozwalałam na to.
          - Dan… To chyba nie jest dobry pomysł – powiedziałam, ale on nie dawał za wygraną. Zdążył pozbyć się nawet mojego biustonosza, a za chwilę zabrał się także za spodenki. Uniósł mnie do góry i zsunął je, razem z majtkami, a następnie ponownie usadził na stole.
          Jedną rękę szczelnie owinął wokół mojej talii, a drugą jeździł po udzie. Wciąż nie żałował sobie pocałunków, które składał w najróżniejszych miejscach. Doprowadzał mnie do szaleństwa, gdy opuszkami palców dotykał ostrożnie mojej kobiecości. Po chwili pozwolił sobie na wsunięcie jednego z nich. Poruszał nim powolnie, wlepiając swoje pożądliwe spojrzenie w moje oczy. Sposób, w jaki na mnie patrzył wprost onieśmielał, krępował, zawstydzał… Gdy odwracałam wzrok, robił wszystko, aby ponownie utrzymać taką formę kontaktu.
          Dolne części garderoby Dana poślizgnęły się na jego nogach, opadając na podłogę. Jedną dłoń wplótł w moje włosy, pocałował mnie i oparł się czołem o moje czoło, wciąż patrząc mi w oczy. Czułam jak we mnie wchodzi. Nie miałam nad tym kontroli, przez co czułam pewnego rodzaju wewnętrzny ból, ale też i nieodpartą przyjemność, przez którą nie mogłam i nie potrafiłam tego skończyć.
          - Dan... – jęknęłam, czując w sobie każdy jego ruch.
          - Lills… bądź grzeczna – wyszeptał, nie przerywając nawet na moment.
          Jego dłonie dryfowały po całym moim ciele. Oplotłam jego szyję, delikatnie wbijając mu paznokcie w kark. Było blisko. Coraz bliżej i bliżej, aż w końcu odczułam mocną falę rozkoszy przebiegającą przeze mnie. Kolanami przycisnęłam go mocniej do siebie, by nie pozbywać się zbyt szybko tego uczucia, jednak już za moment odskoczył przerywając naszą wspólną już przyjemność.
          Nadal opierając się o moje czoło, opuścił wzrok. Oddychał ciężko i nierównomiernie. Po kilku sekundach, odsunął się i naciągnął na siebie bokserki i czarne jeansy.
          - Szykuj się Lills, za godzinę wychodzimy – rzucił, gdy tylko ominął próg kuchni, a ja siedziałam na stole, zupełnie naga, oszołomiona i sama.

Witam wszystkich!

Rozdział trzeci miał pojawić się o wiele później, jednak postanowiłam, że skoro skończyłam już pisać, to nie będę przedłużać i dodam go wcześniej. W innym przypadku, nie wiem czy pojawiłby się nawet w terminie.
Rozdział nie jest sprawdzany, mogą pojawiać się błędy, poprawię je w wolnej chwili.
Szczerze mówiąc nie wiem co mam sądzić o tym rozdziale, mam mieszane uczucia co do niego, ale mniejsza z tym.

Zwracajcie uwagę na szczegóły, bo niektóre z nich mogą być ważne.

Ok, to na tyle.
Dziękuję za komentarze. Mam nadzieję, że pod tym rozdziałem pojawi się ich jeszcze więcej.
Jeśli u kogoś mam jakieś zaległości, to dajcie mi znać, mogłam coś pominąć.

Zapraszam do obserwacji bloga i głosowania w ankiecie.

Miłego dnia!