cztery.

           –  Dan, naprawdę myślę, że to zły pomysł – powtórzyłam po raz kolejny, podczas naszej wędrówki do klubu, która w moim mniemaniu, dłużyła się w nieskończoność.
          W odpowiedzi na tę sugestię usłyszałam jedynie głośne westchnięcie. Za chwilę zacieśnił uścisk naszych dłoni i przyspieszył kroku.
           –  Chcesz się pokazywać w takim stanie? Przemyśl to – dodałam pospiesznie, mając nadzieję, że zmieni zdanie. Jednak Dan nie odezwał się ani słowem, bardziej skupiając się na tym, by przepchać się przez tłumy ludzi stojących, nie wiadomo po co, wzdłuż chodnika.
           – Właściwie to jesteśmy już na miejscu – zakomunikował i skinął głową w kierunku wejścia, nad którym widniał duży transparent z nazwą klubu.
          Na ten widok byłam przekonana, że ze zdziwienia będę musiała zbierać szczękę z ziemi, a oczy siłą upychać pod powiekami, by przypadkiem nie powypadały.
           – Chyba zwariowałeś. Nie stać nas na samą wejściówkę, a co dopiero coś do picia. Poza tym, zobacz jaka jest kolejka. Zanim ją miniemy, zamkną już ten pieprzony Eden. – Nie mogłam uwierzyć, że odważył się na zaproponowanie mi tak ekskluzywnego miejsca. Zazwyczaj przychodzili tu ludzie, którzy znaczyli coś na tym świecie, byli ambitni, a na swoich kontach mieli spore sumki. My z kolei nie mieliśmy nawet tej jednej głupiej karty kredytowej, a pieniądze trzymaliśmy w słoiku po ogórkach, choć i on często świecił pustkami. Kluby, które odwiedzaliśmy śmierdziały potem, ściany były wilgotne, w łazienkach ukrywały się spragnione przygodnego seksu pary, a po kątach obstawali dilerzy narkotyków próbując nieudolnie zamydlić oczy podejrzliwym gapią.
          Otrząsnęłam się z chwilowego osłupienia i spojrzałam w kierunku Dana. Najwyraźniej był z siebie dumny, ponieważ uśmiech coraz bardziej rósł na jego twarzy.
            – Kochanie…  – odparł, nie ukrywając rozbawienia. – Ile razy mam Ci powtarzać, że mam wtyki dosłownie wszędzie. Wchodzimy za darmo, bawimy się za darmo, chwytasz? – Roześmiał się i objął mnie ramieniem, a już za moment obserwowałam z dezorientacją jak wita się z ochroniarzem i prowadzi z nim krótką pogawędkę, która w gruncie rzeczy mało mnie interesowała. Zaraz po tym przepchnął mnie przez bramkę, a sam szedł tuż za mną. Usłyszałam za sobą niezadowolenie ludzi wyczekujących na wejście do środka i wcale się temu nie dziwiłam. Też byłabym wściekła tkwiąc godzinami w niekończącej się kolejce, aby ujrzeć, że inni, jak gdyby nigdy nic, wchodzą sobie do środka nie czekając, tak jak reszta. Gdzie tu sprawiedliwość?
          Wnętrze lokalu oblane było czerwienią oraz czernią zawartą w niewielkich detalach wystroju. Nie czułam się tu swobodnie i miałam nieuzasadnione wrażenie, że ludzie gapią się na nas, jak na dziwaków. Nieuzasadnione, bo tak naprawdę wcale nic takiego nie miało miejsca. Nikt nie zwracał na nas uwagi, tylko w mojej głowie tkwił ten nieprzyjemny obraz. W końcu nie wyglądaliśmy na „ludzi sukcesu” - wręcz przeciwnie.
           – Zaczekaj tu, przyniosę coś do picia. – Dan usadził mnie na jednej z wolnych lóż, a sam w mgnieniu oka zniknął w tłumie świetnie bawiącego się towarzystwa.
          Podparłam łokieć o blat stolika i ułożyłam głowę na dłoni wpatrując się tępo przed siebie. Jeśli miałabym większy wpływ na swojego chłopaka, z pewnością ten wieczór spędzilibyśmy w domu, być może wylegując się w łóżku i oglądając jakiś wspólnie wybrany film. Nie czułam się najlepiej. Dobra passa po mefedronie od Chrisa nie trzymała się mnie zbyt długo, mimo, że przed wyjściem uraczyliśmy się z Danem kolejną kreską białego proszku. Teraz pozostał mi jedynie dyskomfort w przegrodzie nosowej i złe samopoczucie. Kompletnie nie miałam ochoty na zabawę, a patrząc na roztańczone pary na parkiecie robiło mi się słabo.

…

          Czas mijał nieubłaganie, a ja wciąż siedziałam samotnie w loży. Dan miał wrócić za chwilę, a najwyraźniej zapomniał, że zabrał mnie ze sobą. Nie podobało mi się to. Postanowiłam, że go odszukam, lecz nie przyniosło to żadnych efektów. Nie było go na parkiecie, przy barze, w innych lożach, a nawet w toaletach, które skrupulatnie przejrzałam, przy czym w tej męskiej nabawiłam się wielu zdziwionych spojrzeń, szeptów i pogwizdywania. Skierowałam się do wyjścia. Miałam dosyć. Po prostu, najzwyczajniej w świecie dosyć. Nie miałam sił na bawienie się w kotka i myszkę, wolałam już spędzić ten czas samotnie w domu niż w klubie, który zupełnie mi nie odpowiadał. Dotykając ściany przemieszczałam się wzdłuż korytarza. Starałam się nie patrzeć na innych, a bardziej skupić na dotarciu do wyjścia. W pewnym momencie poczułam, że ktoś chwyta mnie za nadgarstek. Z pewnością Dan w końcu sobie o mnie przypomniał i jakoś niespecjalnie byłam z tego zadowolona. Odwróciłam się gwałtownie i jakież było moje zdziwienie, gdy osoba trzymająca moją rękę w uścisku nijak się miała z Danem.
           – Już myślałem, że Cię nie dogonię. Gdzie tak pędzisz?
           – Louis... – powiedziałam ze zdziwieniem. O dziwo, zapamiętałam jego imię.
           – Tak, to ja. – Roześmiał się, a gdy zerknęłam na swój uwięziony nadgarstek, uwolnił go z uścisku i ze skrępowaniem przeczesał palcami włosy. – A więc?
           – Właśnie chciałam wracać do domu. Takie imprezy, to nie moje klimaty – odparłam, przypominając sobie, o co tak właściwie mnie pytał.
           – Więc jak to się stało, że wylądowałaś w Edenie? – Uśmiechnął się szeroko.
           – Właściwie to... – westchnęłam i odwróciłam wzrok w innym kierunku. Historia związana z wyciągnięciem mnie przez chłopaka siłą z domu pod pretekstem wspólnie spędzonego czasu, a potem jego nagłe zniknięcie, w mojej głowie brzmiało śmiesznie i żałośnie. Jakoś nie chciałam mu tego przedstawiać. Całe szczęście, że jednak postanowił zabrać głos i zmienić temat.
           – Może Cię odprowadzić? W sumie to i ja nie przepadam za taką formą rozrywki. Przyszedłem ze znajomymi, ale oni w przeciwieństwie do mnie świetnie się bawią. Pewnie nawet nie zauważą, że wyszedłem. –Skądś to niestety znałam. Dana też musiał pochłonąć ten imprezowy wir, skoro zdążył zapomnieć o moim istnieniu. – To jak? Zgadzasz się? – dopytywał, gdy nie uzyskał odpowiedzi.
           – Nie, zostań. Na pewno będą Cię szukać. Wrócę sama. W końcu jestem dużą dziewczynką. – Zachichotałam nerwowo, przypominając sobie poprzednie spotkanie, gdy również zaproponował odprowadzenie mnie do domu.
           – To może spacer? Potem, obiecuję, że dam Ci spokój. – Przyłożył rękę do serca, a drugą uniósł lekko do góry w geście ukazującym składanie obietnicy.
           – Och... – westchnęłam. – No dobrze.
          Nie wiedząc czemu, nie potrafiłam mu tego odmówić. Chęć spędzenia z nim czasu była silniejsza od samotnego powrotu do domu, który swoją drogą kusił mnie zanim jeszcze znalazłam się w klubie.
          Louis miał w sobie coś, co w pewien sposób bardzo mnie urzekło. Próbowałam go rozgryźć, a jednak jego zachowanie wciąż ulegało zmianie. Poprzednio był dziwny, lecz nie przypuszczałam, że mógłby być złym człowiekiem. Nie rozumiałam jednak dlaczego mnie zatrzymał i zaproponował spacer. W końcu byliśmy dla siebie zupełnie obcy.

…

          Wyszliśmy na zewnątrz, a tam od razu uderzył w nas podmuch rześkiego powietrza. Lekko zadrżałam, choć wcale nie było tak zimno. Musiałam po prostu przyzwyczaić się do temperatury panującej na zewnątrz. W klubach jest tak gorąco…
          Nasz spacer przebiegał w zupełnej ciszy i o dziwo, wcale nie było to niezręczne. Po prostu szliśmy. Niby razem, choć jednak bardziej z własnymi myślami. To było, jak pewnego rodzaju lekarstwo na złość, którą kierowałam na Dana. Olał mnie, a mimo tego już czułam się dobrze, nie chciałam nic zmieniać. I choć nie wiem, czym kierował się Louis proponując mi wspólne wyjście – nie żałuję tego.
          – To nie może być przypadek – odezwał się, gdy doszliśmy w moją… no w sumie naszą, miejscówkę w parku.
          Usiedliśmy na ławce. Spojrzałam na niego pytająco, a on uśmiechał się do mnie z rozanielonym spojrzeniem.
          – To nie przypadek, że ostatnimi czasy się spotykamy – wyjaśnił chwilę potem.
          Dlaczego tak myślał? Przecież nie bez powodu wymyślono powiedzenie, że ten świat jest tak mały. Nie wiedziałam, co mam mu odpowiedzieć. Opanowało mnie skrępowanie, które umiejętnie zaplątało na supeł moje struny głosowe. To dziwne. Skąd wziął się u mnie taki stan? Nie wiedziałam, co myśleć, jak to interpretować.
          – Dlaczego grasz na ulicy? – Z chwilowego zamysłu wyrwał mnie głos chłopaka. Spojrzałam w jego kierunku, nadal lekko spłoszona. Nawet tym pytaniem był w stanie mnie zaskoczyć. – Nie chodzi mi o to, jak zarabiasz i ile, nie obchodzi mnie, czy jesteś biedna czy bogata, czy mieszkasz w apartamencie, czy na... – Nie dokończył, ponieważ uniemożliwiłam mu to w sposób, w jaki sama po sobie bym się nie spodziewała. On najwyraźniej też. Odsunęłam dłoń, którą uprzednio mocno zacisnęłam na jego ręce. Miał ślady po wbitych w skórę paznokciach. Dlaczego to zrobiłam?
          – Przepraszam – szepnęłam na tyle cicho, że nie byłam w stanie stwierdzić, czy mógł to usłyszeć. Odwróciłam spojrzenie i lekko zmrużyłam oczy. Było mi wstyd.
          – Lilly... – usłyszałam swoje imię i w tym momencie byłam wręcz pewna, że skanuje mnie wzrokiem. – Co Cię trapi? Jeśli potrzebujesz…
          – Za kogo Ty się uważasz?! – ryknęłam wstając gwałtownie z ławki. Wiedziałam, co chciał powiedzieć. – Myślisz, że jak masz pieniądze to możesz poniżać innych? Nie znasz mnie! Nic o mnie nie wiesz! Po to za mną łazisz? Żeby mi dokuczać? Nie obchodzi mnie Twoja forsa, a jak nie masz co z nią zrobić to oddaj na cele charytatywne! – Mówiłam, co myślałam, choć dosłownie chwilę temu dziwiłam się swojej reakcji.
          Schyliłam się nad rozwijającymi się wokół kryjówki zaroślami do momentu aż w końcu znalazłam się poza nimi. Czułam jak upokorzenie rozlewa się po moim ciele i wywierca w nim kilkadziesiąt dziur, które są nie do zniesienia i sprawiają, że rodzi się we mnie chęć zniszczenia wszystkiego, co stanie na mojej drodze. Tego bym się nie spodziewała. Liczyłam, że Louis nie okaże się kolejnym nadzianym snobem, który zrobi wszystko, aby dopiec takiej „biedaczce”. Fakt faktem – nie przeszkadzało mi moje zajęcie, a pieniądze nigdy nie miały dla mnie aż takiego wielkiego znaczenia, ale po co mówić na głos o tym, że komuś się nie wiedzie? Czy nie można po prostu porozmawiać? Nie ingerując w finanse?
          – Lilly! – usłyszałam za sobą, a tuż za moment zatrzymałam się gwałtownie, ponieważ Louis nie wiadomo kiedy i jak zatarasował mi drogę. Położył dłonie na moich ramionach i uporczywie spoglądał mi w oczy. Wzdychał ciężko. – Nie chciałem Cię urazić. Po prostu… byłem ciekaw, dlaczego z tak wielkim talentem nie ruszysz do przodu, nie postarasz się o to żeby ktoś Cię zauważył. Jesteś świetną wokalistką, powinnaś występować na scenie, a nie ulicy – tłumaczył zawzięcie. – Do tego dążyłem, ale Ty zareagowałaś… – westchnął. – Z resztą... Przepraszam, okej? Nie chciałem Cię urazić. Czasami za dużo gadam.
          Westchnęłam ciężko. Tym razem byłam zła na siebie. Zachowałam się jak idiotka i najchętniej uciekłabym, jak najdalej lub zapadła się pod ziemię, aby uniknąć dalszego kontaktu z szatynem. Wiązanki przekleństw do samej siebie, nie pozwalały mi racjonalnie myśleć. Przewróciłam oczami i głośno wypuściłam powietrze.
          – Jestem totalną kretynką. To ja powinnam Cię przeprosić – powiedziałam z rozżaleniem, na co Louis roześmiał się i ku mojemu zdziwieniu, objął ramieniem.
          – To takie dziwne, że wciąż się przepraszamy. – Ponownie zachichotał, a na mej twarzy mimowolnie pojawił się uśmiech. Nawet nie poczułam, kiedy zaczął prowadzić mnie do przodu. – Zapomnijmy o tym.

…

          Po niecałej godzinie wspólnego spaceru znaleźliśmy się nad jeziorem, o którym Louis opowiadał mi przez większą część drogi. Twierdził, że spędził tu, wraz z rodzeństwem i znajomymi, całe swoje dzieciństwo. Opowiadał mi różnorakie historie o zawodach w łowieniu ryb, nocowaniu pod gołym niebem, czy też straszeniu starszej siostry polegającym na udawanym topieniu się. Ponoć lubił jej dokuczać, choć nie robił tego złośliwie. Kochał ją. Mówił też o pewnej dziewczynie. Wywnioskowałam, że niegdyś musiało ich coś łączyć. Zero kłótni, zero nieporozumień… Spędzali ze sobą mnóstwo czasu, a sam Louis mówił o niej w taki sposób, że momentami chciałam poprosić go, aby zapoznał mnie z nią osobiście. Ale w tych wszystkich opowieściach o Margaret – bo tak miała na imię tajemnicza dziewczyna, zastanawiał mnie jeden fakt…
          – Louis? – zagadnęłam, nie będąc do końca pewną, czy mogę pytać o prywatne sprawy chłopaka.
          Popatrzył na mnie wyczekując na to, co powiem. Pomyślałam, że skoro tak śmiało zdradza swoje wspomnienia, wybaczy mi tę nagłą ciekawość.
          – Nie utrzymujecie już kontaktu, prawda? – Spojrzał na mnie ze zdziwieniem, a za chwilę gwałtownie posmutniał. Wszystko, co uprzednio mówił, było tak odległe i owiane tęsknotą. Moja moc w rozgryzaniu Louisa w końcu się uaktywniła.
          – Nie. – Nabrał dużo powietrza do płuc, by za moment wypuścić je powoli. – Pięć lat temu wyszła z domu i już nie wróciła – wyjaśnił wpatrując się we mnie ze smutkiem. Czułam, że mówienie o tym sprawia mu dużo bólu. – Wiesz… jesteś do niej taka podobna. Gdy zobaczyłem Cię wtedy na rynku…–  urwał na chwilę i ponownie zaczerpnął powietrza. Wiedziałam, co ma na myśli, jednak czekałam aż wypłynie to z jego ust. – …pomyślałem że to ona. Nie mogłem przejść obojętnie. Nie potrafiłem. – Uśmiechnął się lekko, gdy niekontrolowanie uścisnęłam Jego dłoń. Chyba chciałam sprawić, by o tym zapomniał… Załagodzić ten cholerny, dręczący go ból.

Witam wszystkich!

Jednak ponownie przybyłam z rozdziałem wcześniej niż planowałam. Udało mi się go napisać szybciej, dlatego pomyślałam, że nie będę dłużej zwlekać.Rozdział osobiście nie powalił mnie z nóg, ale ostatecznie ocenienie go pozostawiam Wam.

Kilka osób zwróciło mi uwagę na to, że jest mało opisów... Starałam się to zmienić, mam nadzieję, że jest troszkę lepiej.

rozdział niesprawdzony !

A teraz bardziej prywatnie.
Niestety nie będzie mnie przez około 2 tygodnie od 26.08. do 09.09 albo troszkę dłużej. 

W każdym razie obiecuję, że po moim powrocie, jeszcze tego samego dnia, nadrobię wszystkie zaległości na Waszych blogach. Będę miała dużo czasu na czytanie, szczególnie tam, gdzie jestem kilka rozdziałów do tyłu. :)

No cóż, to na tyle. Dziękuję za komentarze, wciąż liczę na więcej!

Zapraszam również do głosowania w ankiecie i obserwacji bloga! :)

Miłego dnia!