pięć.

          Ten dzień był naprawdę dziwny. Począwszy od bałaganu w domu i kłótni z Danem, aż do kolejnego spotkania z Louisem, gdzie bezsensownie naskoczyłam na niego, a chwilę potem, jak gdyby nigdy nic opowiedział mi o Margaret.
          Moja relacja z chłopakiem nie mogła być zdrowa. Nie był tu ze mną, ponieważ zainteresował się moją osobą. Nie był tu ze mną, bo być może pragnął mnie poznać. On tęsknił za ukochaną, a ja jedynie mogłam mu ją przybliżyć. Teraz już wiedziałam dlaczego na rynku rozpoczął temat o utracie bliskiej osoby, a potem wieczorem, w parku. Nie wzbudziło to we mnie żadnych podejrzeń, ale czy powinno? Tym bardziej, że to nie był jedyny wątek z jego życia, który zdołałam poznać w tak zaskakująco szybkim czasie, podczas gdy jedyne informacje na mój temat, jakie osiągnął to imię, miłość do muzyki, ukochane miejsce w parku i fakt, że nie przepadam za klubami. Nie lubiłam robić z własnego życia spektaklu. Z resztą, nawet nie miałam się czym chwalić w przeciwieństwie do barwnego życia Louisa.
          – O czym myślisz? – Usłyszałam zaciekawiony głos chłopaka. Nie patrzył na mnie. Bawił się drobinkami piasku przesypując je z ręki do ręki.
          – Właściwie to o niczym ważnym – poinformowałam go, nie chcąc zagłębiać się w temat własnych myśli. Czułam się z tym dziwnie i niekomfortowo. Może dlatego, że nigdy nie usłyszałam podobnego pytania zaadresowanego bezpośrednio do mnie, bo niby kogo miałoby to obchodzić?
          – Coś się stało? – Przestał bawić się piaskiem i skierował wzrok na mnie. – Czymś cię uraziłem? Może za dużo mówię i cię zanudzam? – Wypytywał, dociekliwie szukając problemu. Potrząsnęłam przecząco głową.
          – Nie – odpowiedziałam zgodnie z prawdą. – Po prostu zastanawiam się dlaczego mi to wszystko mówisz, czuję się z tym nieswojo, nie znamy się, a ty bez żadnych oporów opowiadasz mi pół swojego życia. To dziwne, naprawdę dziwne. – Po krótkiej chwili zastanowienia pożałowałam swoich słów. Nie wiedziałam dlaczego zrobiłam się taka wylewna. Czy jednak pomyliłam się i narkotyk nadal działał? Czy może byłam rozdrażniona przez zachowanie Dana? A może jedno i drugie?
          – Ty z kolei nie mówisz o sobie nic. Czego się boisz? – Zdziwił mnie swoją wypowiedzią. Myślałam, że zawstydzi się, zacznie bezsensowne usprawiedliwienia, albo zabraknie mu słów, pożegna się i ucieknie, a tymczasem rozżarzyłam ogień. On oczekiwał moich wspomnień, ale przecież nie miałam się czym chwalić.
          – Nie znamy się. – Podkreśliłam tę frazę po raz kolejny.
          – Chcę cię poznać.- Nie przestawał nalegać, a jego wzrok wypalał mi oczy, których mimo wszystko nie potrafiłam od niego odwrócić. – Jak inaczej mam to zrobić? Powiedz mi. Jak mam cię poznać skoro ty milczysz?
          – A dlaczego chcesz to robić? – Zerwałam się z piasku i otrzepałam dłonią spodenki, na których osadzone były jego drobinki. – Może ja nie chcę żebyś mnie poznawał. – Ta cała sytuacja wydawała mi się taka głupia, wręcz chora i właściwie nie wiedziałam po co nadal ją ciągnęłam.
          – Więc dlaczego tu ze mną jesteś? Dlaczego ze mną rozmawiasz? Dlaczego mnie do cholery nie spławiłaś tylko stoisz tu ze mną i słuchasz rzeczy, które najwyraźniej cię nie obchodzą? – Również podniósł się z siedziska i kontynuował wypalanie moich oczu na wylot. – Czego się boisz? – powtórzył ponownie to samo pytanie, które zadał jakiś czas temu, lecz tym razem o ton ciszej.
          Westchnęłam ciężko. Nie mogłam opowiedzieć mu swojego życia. Wstydziłam się i wzbraniałam przed tym, jak małe dziecko, które nie chce przyznać się, że właśnie zrobiło coś złego, co z pewnością nie zostanie pochwalone.
          – A może nie jestem osobą, którą warto poznać? – Kombinowałam, aż w końcu wymyśliłam coś, dzięki czemu odwlekę dalsze naleganie.
          – Wiem, że jest inaczej. – Upierał się.
          – Dlaczego?! Bo przypominam ci Margaret?! – wykrzyczałam, choć nie miałam zamiaru mówić tego na głos. W pierwszym odczuciu myślałam, że to jedynie głos w mojej głowie, ale gdy zobaczyłam wyraz twarzy Louisa zrozumiałam, że wyszło to ze mnie zupełnie nieoczekiwanie – przynajmniej tak się usprawiedliwiałam.
          Mimika chłopaka zmieniała się tak szybko i drastycznie, że gdyby obecnie uczestniczył w castingu, gdzie poszukują aktora do roli w dramacie, z pewnością dostałby tę robotę.
          Złość, gniew, rozżalenie, smutek, rozczarowanie… nagle zbladł, odwrócił spojrzenie i zrobił kilka kroków do przodu, dzięki czemu zdołał mnie ominąć. Nie poszedł dalej. Zatrzymał się i patrzył na mnie tym samym zabłąkanym spojrzeniem, które wkrada się na jego twarz, gdy zapatruje się w nieokreślone bliżej miejsca i zacięcie o czymś myśli.
          – Przykro mi, że tak uważasz. Nie powinienem był o niej wspominać.
          Opętały mnie piekielne wyrzuty sumienia, gdy tylko zauważyłam, jak oddala się ode mnie. Nie obejrzał się nawet jeden jedyny raz. Chyba go zraniłam. Na pewno go zraniłam! Czułam się dziwnie i niezręcznie. Ta znajomość prowadziła do nikąd. Bez sensu. Chociaż czułam się, jakbym znała go od dawna. Gdy powoli znikał mi z horyzontu, moje wnętrze przebiegła pustka… Chyba nawet kilkakrotnie, ponieważ ucisk w żołądku nie pozwalał mi trzymać przy sobie dobrego samopoczucia. Zastanawiałam się nawet, kiedy się zmęczy, ale jednak ona… ta pustka oczywiście, najwidoczniej się nie męczyła. Za to mnie tak. Doszczętnie.
          – Zaczekaj! – wrzasnęłam żałośnie mając nadzieję, że mnie usłyszy i rzuciłam się pędem za nim.
          Dla uściślenia - nigdzie nie widziałam Louisa. Ile czasu musiało upłynąć zanim postanowiłam go dogonić? Dla mnie była to chwila, ale najwyraźniej minęły całe wieki. Mimo to biegłam dalej, rozglądając się przy tym na boki. Nie zapamiętałam drogi powrotnej, a czarna zasłona nocy uniemożliwiała mi zlokalizowanie odpowiedniej trasy. Wciąż sugerowałam się obłożoną betonowym deptakiem ścieżką błagając w myślach, by jednak się udało. Zaprzysięgłam się na wszystko co kocham, że opowiem mu kilka anegdot z życia, skoro tak bardzo mu na tym zależało tylko niech w końcu pojawi się w zasięgu mojego wzroku.
          Nie miałam dobrej kondycji. Z upływem czasu męczyłam się bardziej. Bieg przerodził się w trucht, aż ostatecznie skończyłam na szybkim marszu. Gałęzie wybijające się z grubych pni drzew sprawiały, że nieoświetlone miejsce dostarczało mi dreszczy. Co chwila oglądałam się za siebie, by upewnić się, że nikt za mną nie idzie.
          Przeklęty Louis. Zaprowadził mnie nad jezioro, którego nigdy nie widziałam, a potem zostawił na pastwę losu, nie martwiąc się, że mogę się zgubić pośród labiryntu przytłaczających zarośli. Każdy szelest doprowadzał mnie do szału, a wyrzuty sumienia przeradzały się w czysty gniew. Sprawił mi dobrą nauczkę.
          Na szczęście kilkanaście metrów dalej zauważyłam tłumiący się po między liśćmi koron drzew blask latarni. To musiało znaczyć, że jestem już w pobliżu cywilizacji. Przyspieszyłam kroku i za moment usłyszałam także warkot silników samochodów. Odetchnęłam z ulgą. O tak późnej porze wolałam być jednak wśród ludzi, tak dla bezpieczeństwa.
          Samo wejście na chodnik ciągnący się wzdłuż jezdni pozwolił mi pozbyć się ciężkiego worka strachu, który niosłam przez większość drogi. Rozejrzałam się, starając się złapać orientację w terenie i obrać odpowiednią trasę do domu, lecz nie trwało to długo, przy czym moje poszukiwania uległy natychmiastowemu rozwianiu. Ujrzałam go. Louis siedział na przydrożnej ławce i przeglądał coś w telefonie komórkowym. Musiał być strasznie samotny skoro postanowił nie wracać do domu i spędzać czas na mieście. Może pod tym względem mamy coś wspólnego? A może po prostu nie chciało mu się spać, zepsułam mu tę noc i nie chciał wracać do domu?
          Ostrożnie i prawie bezszelestnie zbliżyłam się do ławki i usiadłam obok szatyna. Spojrzałam na niego, lecz nie zawracał sobie głowy moją obecnością. Może nawet nie wiedział, że to ja. Ułożyłam wygodnie plecy na oparciu siedziska i przymknęłam oczy przypominając sobie swoje ciche obietnice złożone w akcie desperacji zaraz po jego odejściu.
          – Gdy byłam mała, niezależnie od pory roku, kochałam bujać się na huśtawce w miejscowym placu zabaw. Nigdy nie zamieniłam jej na zjeżdżalnie, albo inną zabawkę, która mogłaby dostarczyć mi nowych atrakcji. Wkurzałam się, gdy inne dzieciaki zajmowały ją i często wszczynałam z tego powodu bójki i kłótnie. Byłam niesforna, ale dzięki temu wszyscy zapamiętali, że huśtawka należy do mnie. Pierwszą gitarę dostałam dokładnie na moje ósme urodziny. Nie była nowa, a trzymając ją na kolanach wyglądałam komicznie. Niektórzy śmiali się, że jest większa ode mnie, choć wcale tak nie było. Ale fakt, jej wielkość zdecydowanie utrudniała mi naukę gry. Uczyłam się sama, podobnie jak na fortepianie, w świetlicy. Był czas, że całe dnie spędzałam w swoim pokoju i czytałam podręczniki ze wskazówkami i nutami. Droga przez męki, ale… udało się. Ta gitara towarzyszy mi do dziś. Uwielbiam ją. – Dopiero teraz poczułam na sobie wzrok Louisa. – Wiesz… byłam, jestem i podejrzewam, że do końca życia będę samotniczką. Nigdy nie miałam prawdziwych przyjaciół. Zraziłam się do ludzi, gdy wysłali mnie do przedszkola. Miałam zaledwie cztery latka. Dzieciaki śmiały się ze mnie, nazywały dziwolągiem, brudasem i czasem czarownicą… Czarownicą, bo mam mały garb na nosie, jak ta lalka na miotle zawieszona zaraz nad tablicą. – Zamyśliłam się przez moment, ponownie zamykając oczy. – Kto do licha wymyślił żeby w przedszkolu wieszać jakieś wiedźmy?! – Zachichotałam cicho. – Na początku się tym przejmowałam, płakałam, nie mogłam spać, udawałam choroby, chciałam uciekać, ale potem przywykłam, stwierdziłam, że tak już widocznie musi być, że ja taka jestem. Z biegiem czasu, zmieniłam się. Co prawda, nadal budziłam odrazę wśród rówieśników, ale i coraz większy postrach, o czym wspomniałam już wcześniej. Tak naprawdę nie chciałam taka być. Chciałam być lubiana. Chciałam mieć masę koleżanek, przyjaciółek… A czasem? Czasem po prostu marzyłam o jednej jedynej osobie, która mnie wysłucha… Chociaż na chwilkę, tak żebym mogła powiedzieć tylko, że jest mi źle i mogłaby zniknąć. Potrzebowałam mówić, ale nikt nie chciał mnie słuchać, potrzebowałam się wygłupiać, biegać, szaleć, stroić się w piękne sukienki, których nigdy nie miałam, śpiewać piosenki ukochanych boys bandów i kłócić się o ich członków z koleżankami, jak każda normalna nastolatka. Nie dostałam tego. Momentami zastanawiałam się, dlaczego? Czym sobie na to zasłużyłam? Ale wiesz co? W pierwszej chwili pomyślałam sobie, że może nie jestem warta tego wszystkiego, ale z czasem zmieniłam tok myślenia. Dosięgnę szczęścia i nadal w to wierzę. – Otworzyłam powieki i zamrugałam nimi kilkakrotnie, ponieważ obraz przede mną stał się zamglony. Widziałam wszystko, jakbym przez moją krótką wzmiankę cofnęła się do przeszłości. Czułam ból, lecz nie taki sam, jak kiedyś. A najgorszy był fakt, że do tej pory nie osiągnęłam jeszcze nic. Nie pomogłam sobie w żaden sposób. Stanęłam w miejscu, w ślepym zaułku, ponieważ nieświadomie wybrałam złą drogę.
          Parę minut zajęło mi otrząśnięcie się z transu wspomnień. Spojrzałam na Louisa, wyczekując jego reakcji. Myślałam, że jakoś skomentuje moje zwierzenia, pocieszy lub powie, że jest mu przykro, albo zaprotestuje, że to nic takiego, że chce wiedzieć więcej konkretów i jakie było moje zdziwienie, gdy jedynie ujął mą dłoń i ścisnął ją delikatnie, a na jego twarzy pojawił się nieodgadniony półuśmiech. W tym momencie chciałam spytać, co o tym myśli, czy chce wiedzieć coś więcej, czy ma jakieś pytania… ale mimo wszystko czułam ulgę, że po prostu milczał. Może odczuł satysfakcję, że dogoniłam go i zdradziłam kilka małych wątków? Nie ważne. Choć była to tylko kropla w morzu, czułam się obnażona. Jakbym zdjęła biustonosz przed kilkutysięczną widownią napalonych mężczyzn. Nikt, prócz mnie samej nie znał szczegółów mojego życia. Jedynie Dan zapoznał się z ogólnym jego zarysem. I to właśnie on znał mnie najlepiej… mnie z kiedyś.

…

          Zbliżające się słońce łamało swoimi promieniami pozostałości po zaciemnionym mroku nocy. Księżyc żegnał się, ustępując miejsca, które zajął przez kilka godzin na niebie i ulatniał się zanikając gdzieś za ciasno rozmieszczonymi budynkami, a ja wciąż przesiadywałam z Louisem na tej samej przydrożnej ławce. Niezręczna cisza wynikająca z mojej opowieści uleciała w zapomnienie. Nie wracaliśmy już do wspomnień. Po prostu rozmawialiśmy. O wszystkim i o niczym. O tym co ma dla nas znaczenie, ale i o tym co go nie ma. Żartowaliśmy, śmialiśmy się, a gdy przyszedł czas pożegnania, wymieniliśmy się numerami telefonów i zaraz po krótkim naleganiu Louisa, że jednak odprowadzi mnie do domu i moich wielokrotnych odmowach, każde z nas poszło w swoją stronę.
          Czas mijał tak szybko, a łaskotanie w żołądku stało się całkiem przyjemne, gdy podczas powrotu, przypominałam sobie żartobliwe komentarze Louisa rzucane dyskretnie na temat przechodniów, gdy tylko ujawniłam mu fakt, że potrafię prześwietlić ludzi na wylot. Jego śmiech, tłumiący się po każdej żartobliwej wzmiance, stał się moim ulubionym dźwiękiem.
          Leżąc we własnym łóżku zdałam sobie sprawę, że Louis znów się zmienił. Stał się taki jakby bardziej rozpromieniony, z nutką szaleństwa. Nie było w nim nic, co mogłoby ponownie wzbudzać w mojej głowie myśli o rzekomym obłąkaniu, tak jak to uświadamiałam sobie z czystych pozorów.
          Czy mogę już powiedzieć, że go poznałam? Wydaje mi się, że nie, to wciąż zbyt mało, jednak zachęca do dalszego interpretowania jego osoby, wpajania jego słów, nawet tych nikłych i zapamiętywania wyrazu jego twarzy, oczu… w każdej możliwej sytuacji.
          Z zamysłu wyrwał mnie dźwięk sms’a. Sięgnęłam po telefon, będąc prawie pewną, kto jest nadawcą wiadomości. To nie dziwne – w końcu mogły być to tylko dwie osoby…
          „Dziękuję. Louis.”
          „Ja też… dziękuję.”
          Cokolwiek miało to znaczyć…
          Cóż… Na kilka godzin zapomniałam o Danie i nawet nie zainteresował mnie fakt, że jeszcze nie wrócił do domu. Chyba powinnam się martwić, jednak myśl, że dziś, po raz pierwszy śmiałam się tak, jak zawsze tego chciałam, przysłoniła mi wszelkie zmartwienia i skutecznie, chwilowo, wymazała Dana z głowy.
          Zatopiona w błogim nastroju zamknęłam oczy. Po chwili usnęłam.
          Chyba odnalazłam bratnią duszę. Przyjaciela.

Hej wszystkim!

Dopiero wróciłam, a znów znikam na kilka dni, dlatego postanowiłam, że dodam rozdział szybciej. Pisałam go w skutek bezsennej nocy i nawet nie zdążyłam należycie się z nim zapoznać, także nie wiem, czy są w nim jakieś błędy, literówki, powtórzenia... Poprawię to niebawem.

Co do treści, opinię pozostawiam Wam.

Wczoraj zrobiłam sobie "dzień nadrabiania zaległości". Jeśli kogoś pominęłam to łapka w górę i biegnę czytać.

Wczoraj również postanowiłam, że nieco pozmieniam w zakładce widownia .Zapraszam do odwiedzenia tej podstrony. Myślę, że każda z opowieści, która została tam umieszczona, jest jak najbardziej godna polecenia. Ja uwielbiam każdą z nich i szczerze podziwiam autorki za talent. :)

To by było chyba na tyle... 

Dziękuję za komentarze i proszę o więcej!

Zapraszam także do zagłosowania w ankiecie i obserwacji bloga.

Miłego dnia! :)