sześć.

          Obudziłam się parę minut przed trzecią po południu. Przetarłam zaspane jeszcze oczy, a wstając, o mały włos nie przewróciłabym się o świeżo naprawioną gitarę. Przejechałam dłonią po jej drewnianej powierzchni, a uśmiech mimowolnie zagościł na mej twarzy. Wyglądała jak nowa i przez moment miałam wątpliwości, czy może Dan nie kupił podobnej, aby zamydlić mi oczy, jednak moje inicjały wyryte scyzorykiem na gryfie pozwoliły mi uwierzyć, że naprawdę się postarał i zrobił wszystko, co w swojej mocy, żeby ten instrument nadal mógł mi towarzyszyć.
          Z fascynacji świeżo naprawioną gitarą wyrwał mnie dziwny szmer dochodzący z innego pomieszczenia. Opuściłam sypialnię i powędrowałam za tajemniczym odgłosem. To tylko Dan. Nieudolnie pakował do torby podróżnej każdy ciuch, który wpadał mu pod rękę, nie zważając nawet na to, że przed chwileczką schował także i mój biustonosz. Musiał być pijany. Przy każdym ruchu, chwiał się delikatnie na boki, przez co zdarzało mu się tracić równowagę.
          – Gdzie się wybierasz? – Oparłam się o futrynę drzwi i zaplotłam ręce na klatce piersiowej, bacznie obserwując mojego chłopaka. Starałam się wyglądać na zupełnie obojętną, lecz wewnątrz mnie dosłownie wszystko gotowało się z przerażenia. Zastanawiałam się, co planuje. Czy może chce mnie zostawić? Jego zaskoczona mina na to wskazywała. Ale dlaczego miałby opuszczać swój własny dom, podczas gdy mógłby wyrzucić z niego mnie?
          – Wyjeżdżam na kilka dni. Mam parę spraw do załatwienia. – wymamrotał, a siadając z ledwością udało mu się trafić na łóżko. Wprost nie mogłam powstrzymać śmiechu, który z chwili na chwilę rozbrzmiewał coraz głośniej po całym pomieszczeniu.
          – Ty?! – zakpiłam, a Dan popatrzył na mnie karcąco. Natychmiast się opanowałam.
          – Przydadzą nam się pieniądze, nie sądzisz? Ledwo starcza nam na utrzymanie.
          – Od kiedy zwracasz na to uwagę? I gdzie do cholery wczoraj się podziewałeś? Szukałam Cię! – Byłam zaskoczona jego wypowiedzią, lecz nie na tyle by zapomnieć o wczorajszym incydencie.
          – Spotkałem James’a. Starego kumpla. Jaki ten świat mały – Roześmiał się i rozciągnął leniwie.
          – Niesamowicie! – Pokręciłam głową i westchnęłam ciężko. – I to był ten ważny powód żeby mnie olać?! – Kończąc zdanie, opanowywałam się by nie zacząć wrzeszczeć. Sam fakt, że Dan był tak spokojny przy obecnej rozmowie ze mną sprawiał, że miałam chęć udusić go gołymi rękoma.
          – Lills, nie przesadzaj… – Teatralnie przewrócił oczami i poklepał miejsce tuż obok siebie, dając mi w ten sposób do zrozumienia, abym przy nim usiadła. Jednak nie zamierzałam się do niego zbliżać. Mogłoby to się źle skończyć. Naprawdę źle.
          – Uważasz, że przesadzam? – Prychnęłam kpiąco i nabrałam dużo powietrza w płuca, za chwilę zaś wypuszczając je powoli.
          – Owszem, przesadzasz. Zabrałem cię do jednego z najlepszych klubów w mieście, a ty tak mi się odwdzięczasz? – No nie… Tego było za wiele. Mogłabym przysiąc, że w tamtym momencie ledwie powstrzymywałam się przed wizją morderstwa własnego chłopaka, która malowała się w mojej głowie, tak wyraźnie, że za żadne skarby nie mogłam wymazać jej z pamięci.
          – Czy ty siebie słyszysz? Nie chciałam tam iść, ale skoro już wyszłam to myślałam, że spędzimy ten czas razem! Miałeś przecież wrócić za chwilę!
          Oczekiwałam jakiejkolwiek rozsądnej odpowiedzi, lecz Dan okazał się niewzruszony. Wciąż upierał się przy swoim. Uważał, że dramatyzuje, aż w końcu doszedł do wniosku, że całkowite ignorowanie mnie będzie najlepszym sposobem na zakończenie naszej konwersacji. I proszę bardzo, udało mu się. Z rezygnacją udałam się do salonu, opadłam na sofę i włączyłam telewizor szukając odpowiedniego dla siebie programu, który choć w niewielkim stopniu pozwoli mi unormować nerwy. Co prawda, zwykłe „przepraszam” nie załatwiłoby sprawy, ale z pewnością dałoby mi sygnał, że Dan zrozumiał swoje zachowanie. W końcu mówił tak, jakby nic się nie stało, a ja niepotrzebnie się awanturowałam.
          Telewizor nie pomógł mi się uspokoić. Wyłączyłam go i odrzuciłam pilot na drugi koniec kanapy. Przeszłam do kuchni, otworzyłam lodówkę i sięgnęłam po puszkę piwa. Nie przepadałam za alkoholem, unikałam go jak ognia, jednak w takich okolicznościach miałam ogromną ochotę na coś procentowego. Całkowicie zgadzałam się ze stwierdzeniem, że alkohol potrafi ukoić nerwy.
          Przed przelaniem piwa do niewielkiego kufla, poszłam po notatnik, z którym powtórnie wróciłam do przyszykowanego trunku. Usiadłam przy blacie kuchennym i otworzyłam zeszyt na niezapisanej stronie. Starałam się zebrać myśli, aby ułożyć sensowny tekst do niegdyś skomponowanej przeze mnie muzyki. Idealny pomysł na zajęcie sobie czasu, tylko żebym jeszcze miała jakikolwiek pomysł na choć linijkę zwrotki.
          – Zapomniałem ci powiedzieć. Wieczorem przyjmiesz gościa, będziesz dla niego miła i zgodzisz się na każdy warunek, jaki ci zaproponuje. Rozumiemy się?
          Uniosłam wzrok znad zeszytu i spojrzałam na stojącego u progu Dana. Jego twarz nie wyrażała żadnych emocji. Po prostu stał, trzymając torbę podróżną w ręku i poinformował mnie o kimś, kto ma do mnie przyjść, jakby to była normalna sprawa.
          – A w jakim celu mam przyjąć tego „gościa”? – spytałam akcentując ostatnie słowo i tworząc w powietrzu cudzysłów.
          – W sprawie pracy, dla ciebie oczywiście. – Wzruszył ramionami. Upuścił torbę na podłogę, podszedł do lady, przy której siedziałam i upił spory łyk mojego piwa.
          – Znów zaczynasz? – Zamknęłam zeszyt i z poirytowaniem odsunęłam go od siebie.
          – Chciało mi się pić – poinformował mnie, najwidoczniej nie zdając sobie sprawy do czego dążyłam.
          – Cholera, Dan! – warknęłam unosząc się z krzesła. – Nie o piwo mi chodzi i doskonale o tym wiesz! Co znowu wymyśliłeś?
          Naprawdę miałam już szczerze dosyć jego pomysłów. Nie znał ludzi, których zapraszał do domu i nie zastanawiał się nad tym, że mogą przynieść ze sobą nie pomoc, a niebezpieczeństwo, na które narażał nas obojga. W tym przypadku akurat bardziej mnie. Nie zastanawiał się, czy chcę rozmawiać o interesach z kimś obcym i niczego ze mną nie uzgadniał. To nie było w porządku.
          – A co ty myślałaś, że ja będę harować jak wół, a ty będziesz sobie jak gdyby nigdy nic siedzieć w domku? – Wybuchnął głośnym, wymuszonym śmiechem. Zbliżył się do mnie, a ja poczułam wewnętrzny niepokój, który rozkazał mi ponownie usiąść na krześle. Nie odrywałam wzroku od Dana, który oparł się łokciami o blat i świdrował mnie spojrzeniem, w sposób, którego wręcz nie znosiłam i po prostu się bałam.
          – Pragnę ci przypomnieć, że to ja zarabiam pieniądze – powiedziałam ciszej, niż chciałam, choć próbowałam nie okazywać swojej walki ze strachem.
          – Marne grosze dziewczynko. Marne grosze – zakpił, prostując sylwetkę. Poczułam ulgę, gdy odsunął się kilka kroków dalej ode mnie. Pijany Dan, równał się z nieprzewidywalnym Danem.
          – Może i marne, ale starcza na utrzymanie.
          – Starcza?! – Roześmiał się. – Gdyby  nie lewizna jaką się zajmuje to już dawno byśmy wylądowali na ulicy! Razem! Rozumiesz?! Ra-zem!
          – Przypominam ci, że większość tej kasy idzie na…
          – Na co idzie?! – przerwał mi, przy czym mocno chwycił za mój nadgarstek zmuszając do tego, bym wstała. – No powiedz! Na co idzie?! – warknął ponownie, gdy nie usłyszał odpowiedzi. Serce łomotało mi na tyle mocno, że czułam się, jakby rozrywało mi pierś. – Połknęłaś język?! – wysyczał przez zaciśnięte zęby i pchnął mnie do ściany. – Idą na moje przyjemności! A wiesz dlaczego?! Bo mam do tego prawo! A ty się otrząśnij w końcu! Ja nie będę cię utrzymywać! Skończyłaś dziewiętnaście lat dziewczyno i nadal naiwnie myślisz, że tą zasraną gitarką zbijesz fortunę? Masz przyjąć dzisiaj propozycje tego uprzejmego pana, inaczej wynosisz się stąd! Jasne?!
          Wrzaski Dana coraz bardziej napawały mnie strachem, ale i złością. Dzięki tej „zasranej gitarce” opłacaliśmy większość rachunków. W pewnym sensie go rozumiałam, jednak z drugiej strony, dlaczego to ja miałam być tą, która musi utrzymywać nas obojga? Nigdy nie potrzebowałam jego pieniędzy. On za to moich tak. Najśmieszniejsze było to, że Dan miał predyspozycje do tego, aby zająć się uczciwą pracą i nigdy z tego nie korzystał. Skończył nawet studia prawnicze, choć jestem pewna, że gdyby ktoś, kto go znał o tym usłyszał, nigdy by w to nie uwierzył.
          – Dan... – westchnęłam ciężko, a chłopak, słysząc mój spokojny ton, którego, z pewnością się nie spodziewał, rozluźnił naprężone mięśnie i ułożył swoją dużą dłoń, na moim policzku, gdy tylko spojrzałam w jego, nadal przepełnione złością, oczy. – Co to za praca? – spytałam. Tak naprawdę nie chciałam wiedzieć.
          Chłopak uśmiechnął się z triumfem i odsunął ode mnie. Może i wygrał tę wymianę zdań, ale ja też miałam pewne warunki.
          – W klubie „GO-GO” – powiedział dumnie, a ja wytrzeszczyłam oczy z niedowierzaniem. Czyżby powtórka z rozrywki?
          – Wiesz co o tym myślę, prawda? – spytałam niepewnie. Miałam nadzieję, że nie wybuchnie.
          – Spokojnie. Jako kelnerka. Dwa razy w tygodniu. Najprawdopodobniej w weekendy – poinformował mnie pospiesznie i skierował się w stronę drzwi. Nadal nie podobał mi się ten pomysł. I nie, to mnie nie uspokoiło.
          – Zaczekaj! – zawołałam, widząc, że zamierza wyjść. Odwrócił się i popatrzył na mnie pytająco. – Powiedz mu żeby nie przychodził. Wypytaj go o szczegóły i zadzwoń, jak dowiesz się, od kiedy mam zacząć. – Uśmiechnął się szeroko, słysząc moją wypowiedź. Podejrzewałam, że nie spodziewał się, że przystanę na tę pracę. W sumie, wcale mu się nie dziwię. Ja też się nie spodziewałam.
          – Za kilka dni wracam. – Rzucił na pożegnanie i pokierował się do drzwi frontowych. Za chwilę usłyszałam ich trzask.
          Zważywszy na fakt, że Dan nie odpowiedział nic na prośbę, by mój przyszły szef nie odwiedzał mnie wieczorem, postanowiłam zamknąć dom na wszystkie zamki i udawać, że po prostu nie ma mnie w domu, tak na wszelki wypadek. Nie chcę niepotrzebnie narażać się na niebezpieczeństwo. Żaden normalny pracodawca nie odwiedza swoich pracownic. Dosyć wrażeń, jak na jeden dzień.

…

          Kolejne dwa tygodnie minęły, jak z bicza strzelił. Żyłam z dnia na dzień kręcąc się wokół rynku i domu. Co jakiś czas wychodziłam do sklepu, na zakupy, choć nie miałam potrzeby kupowania dużej ilości jedzenia. W końcu i tak by się zepsuło, a po co miałam marnować pieniądze, których swoją drogą miałam teraz aż nadto. Czasem wybierałam się na krótkie, wieczorne spacery. Odwiedzałam też moje miejsce w parku z nadzieją, że spotkam tam Louisa, jednak bezskutecznie. Od tamtej nocy spędzonej razem, odzywał się sporadycznie, lecz tylko po to, by życzyć mi miłego dnia, bądź dobrej nocy. Dan z kolei, nie odzywał się wcale. Miał wyłączony telefon i nie ukrywam, że bardzo mnie to martwiło. Miał odezwać się w sprawie mojej rzekomej posady kelnerki w klubie GO-GO, ale i w tym temacie nie pofatygował się nawet na jedną krótką wiadomość. To wszystko sprawiało, że miałam złe przeczucia. Interesy Dana wiązały się głównie z przemytem narkotyków. Bałam się, że mogli go złapać lub zrobił coś nie tak, przez co naraził się swoim przełożonym. A najgorszy był fakt, że kompletnie nie miałam pojęcia, kiedy wróci do domu. Minęło dużo czasu. Miało zająć mu to kilka dni. Dni… nie tygodni.
          Ocuciłam się ze stanu zamyślenia i zerknęłam na zegarek widniejący na murze ratuszu. Wskazywał godzinę trzecią po południu. Po raz kolejny w ciągu całego czasu spędzonego w samotności przyłapałam się na odpływaniu gdzieś myślami, niezależnie od miejsca, w którym byłam, bądź co robiłam. Po prostu się zawieszałam.
          Westchnęłam ciężko i ułożyłam leżącą obok gitarę na kolanach, a już za chwilę spod moich palców obijających się o struny, wyszły pierwsze wyszarpane dźwięki. Ostatnimi czasy pozwalałam sobie wykonywać covery piosenek, które w pewnym sensie poruszyły moje serce lub utożsamiały się ze mną, choć w niewielkim stopniu. Miałam dość grania własnych utworów, zważywszy na to, że często wykonywałam je, jednego dnia, po kilka razy. Co prawda, mogłam ułożyć coś nowego, ale mętlik w głowie spowodowany brakiem Dana, uniemożliwiał mi napisanie czegokolwiek sensownego.
          Począwszy od kilku utworów James’a Blunt’a, po Nirvanę, Ed’a Sheeran’a i Miley Cyrus, postanowiłam zakończyć swój dzień „When I was your man” Bruno Marsa, w mojej delikatnie przekształconej wersji. Był to kawałek, który niewątpliwie ubóstwiałam ze względu na historię w nim zawartą. Opowiadał o utraconej miłości, którą jej bohater docenił zbyt późno. Czasem, słuchając tej piosenki, wyobrażałam sobie moje rozstanie z Danem, gdzie ten, nie może odżałować straty mnie. Nie wiedziałam, czy kiedykolwiek wcieliłoby się to w życie. Nie wiedziałam, czy wtedy faktycznie by tęsknił. W sumie… nie do końca zdawałam sobie sprawę, czy chciałam o tym wiedzieć.
          Ostatecznie, na fajrant, zagrałam samą melodię, którą niegdyś gdzieś słyszałam. Wielokrotnie myślałam, by w przyszłości napisać do niej swój autorski tekst, jednak po dłuższym zastanowieniu, stwierdziłam, że jest to zbędne, bowiem, gdy do dźwięku gitary, nie dodawałam swojego wokalu, miałam czas, by zająć się obserwacją ludzi przemykających obok mnie, czasem jak zjawy, a czasem jak płomienie radości, których nigdy nie rozumiałam, ale to pewnie dlatego, że sama siebie takiej nie postrzegałam. Czysta, przemawiająca przeze mnie zazdrość.
          W pewnym momencie mój wzrok niekontrolowanie zatrzymał się na punkcie, który szczególnie mnie zainteresował. Uśmiechnęłam się pod nosem, widząc Louisa siedzącego na ławce naprzeciw, około pięćdziesięciu metrów dalej ode mnie. Miał ze sobą tą samą granatową teczkę, którą widziałam już kiedyś przy jego boku. Wpatrywał się w nią, przygryzając ołówek, długopis, bądź coś czego mógł używać, a ja nie byłam w stanie rozszyfrować z tej odległości, co to dokładnie jest. Przyłapał mnie na tej obserwacji, jednak za chwilę opuścił spojrzenie, jakby tak naprawdę wcale mnie nie dostrzegał. Może chciał uniknąć kontaktu ze mną, jednak wewnętrzny głos w mej głowie namawiał mnie bym przestała grać, spakowała wszystkie swoje rzeczy i po prostu do niego podeszła. Poddałam się temu zaskakująco szybko. Usiadłam obok chłopaka, nie mając szansy na zobaczenie, choć ukradkiem, co znajdowało się w teczce, ponieważ zwinnym ruchem zamknął ją i odłożył na ławkę.
          – Rysujesz? – spytałam z ciekawości, w ten oto sposób również, rozpoczynając rozmowę.
          Louis pokiwał przecząco głową i uśmiechnął się do mnie delikatnie.
          – Powiedzmy, że tworzę. Jakkolwiek to brzmi – poinformował. – Myślałem, że już nigdy nie skończysz grać – dodał pospiesznie. Postanowiłam nie drążyć już tematu jego zajęcia, skoro sam nie zamierzał nic zdradzić.
          – Było aż tak źle? – zachichotałam cicho, wygodniej usadawiając się na ławce.
          – Nie. – Również się roześmiał. – Było świetnie.
          – Więc w czym problem?
          – Wiesz… odkąd tu siedzę toczyłem walkę z sobą, czy podejść i ci przeszkodzić, czy poczekać. Z jednej strony tak szkoda było mi przerywać, ale z drugiej, nie mogłem się doczekać aż znajdziesz się obok. – Uśmiechnął się delikatnie, a ja dosłownie zaniemówiłam. I to był mój błąd, ponieważ dokładnie za chwilę odezwał się jego telefon. Odczytał otrzymaną wiadomość, pożegnał się pospiesznie i po prostu zniknął. A ja znów zostałam sama.

Witam wszystkich!

Przybywam do Was po dłuższej przerwie z rozdziałem szóstym, który pisałam strasznie długo i nieudolnie przez fakt, że kompletnie straciłam zapał do pisania. Nie wiem czym jest to spowodowane. Mam nadzieję, że w końcu mi to minie.
Opinie co do rozdziału całkowicie pozostawiam Wam. 
Wydaje mi się, że jest dłuższy niż poprzednie, więc będę pełna podziwu dla każdego, kto zdoła przez niego przebrnąć.
Błędy sprawdzę w wolnym czasie. Póki co, nie mam do tego głowy.

Mam do Was ogromną prośbę. U niektórych komentuję po kilka blogów, przez co, przy nadrabianiu zaległości gubię się w tym co komentowałam, a co nie. Jeśli u kogoś nie zostawiłam komentarza, to bardzo proszę o poinformowanie mnie o tym.

To by było na tyle.
Zapraszam do komentowania, obserwacji bloga i głosowania w ankiecie.

 Miłego dnia!