siedem.

          Kolejne dni bez Dana sprawiały, że martwiłam się coraz bardziej. Nie miałam pojęcia, co dzieje się z moim chłopakiem, w wyniku czego nie mogłam skupić się na niczym konkretnym, a sen przychodził do mnie dopiero nad ranem, czyli w rezultacie spałam zaledwie dwie lub trzy godziny. Czy tęskniłam? Może trochę, choć tak naprawdę nie brakowało mi go na tyle, by popadać w melancholię i rozpaczać w chwilach, gdy mogłabym przypomnieć sobie jakieś wspaniałe momenty spędzone wspólnie, romantyczne kolacje w blasku świec, długie wieczorne spacery, oglądanie filmów, wspaniały sex, czy też zwykłe gesty, którymi obdarowywał mnie na codzień. Problem w tym, że nic uprzednio wymienionego, od dawna, nie miało miejsca, więc i smutek połączony z tęsknotą nie wchodził w grę. Tylko zmartwienia i narastająca samotność...
          Jedyną odskocznią był Louis. Dzwonił, by spytać, jak się mam, wielokrotnie obiecywał spotkanie i oto nadszedł ten dzień.
          Spacerowaliśmy długi czas, rozmawiając o sprawach tak mało istotnych, że potrafiłam zapomnieć o nich w kilka chwil i skupić się na kolejnym wątku. Nie spodziewałam się jedynie, że zaproponuje kawiarnię. Oczywiście nie potrafiłam odmówić, choć wewnątrz unoszący się zapach słodkości , wręcz przyprawiał mnie o mdłości.
          Usiedliśmy przy dwuosobowym stoliku umieszczonym w samym rogu kawiarni.
          - Mam wrażenie, że ten stolik postawili z myślą o mnie. W oddali, w przytulnym miejscu, z dala od okna i ciekawskich spojrzeń - mówił dumnie po odejściu kelnerki, która przed wręczeniem nam kart menu uśmiechała się słodko do Louisa i wlepiała ślepia z niewidzialnym przekazem na twarzy: "gdybym mogła, to przeleciałabym cię tu i teraz".
          - Jest idealnie - zapewniłam mojego towarzysza.
          Rozłożyłam kartę, skupiając się na wyborze czegoś mało kalorycznego, co w efekcie skłoniło mnie do zamówienia jedynie zielonej herbaty. Bez cukru. Louis z kolei, na przekór mnie, domówił także dwa pucharki lodów oblanych puszystą bitą śmietaną i kawałkami owoców.
          Tabela kalorii osadzona w głębi mojego umysłu podrzuciła pomysł spróbowania lodów. Mimo tego pięknego pucharka postawionego przede mną, zdecydowałam się sięgnąć po herbatę, o którą poprosiłam.
          Louis z niezadowoleniem przysunął lody w moim kierunku.
          - Czy mam cię nakarmić? - spytał żartobliwie, a ja spojrzałam na niego ukradkiem, jeżdżąc opuszkiem palca po rozgrzanych krawędziach filiżanki.
          Wiedziałam, że nie mogę pozwolić sobie na takie słodkości. Moje marzenia o smukłej sylwetce i pracy w modelingu zostałyby doszczętnie zamiecione pod dywan. Nie miałam odpowiedniego wzrostu, to fakt, ale chciałam chociaż spełniać warunki względem wagi.
          - Pomyślałem, że przyda ci się coś na osłodę dnia. Wydajesz się dziś taka nieobecna - powiedział cicho, a jego uśmiech nagle pobladł.

          - Przepraszam. Nie wolno mi. Próbuję schudnąć - wyznałam szczerze, obserwując, jak Louis przykłada do ust parującą filiżankę. Gdy dotarła do niego moja wypowiedź, odstawił ją gwałtownie. Miałam wrażenie, że zakrztusił się i zaraz wypluje kawę z powrotem do naczynia lub na stolik. Odchrząknął głośno i uniósł jedną brew do góry, a następnie oparł się łokciami o blat, kładąc głowę na otwartej dłoni i patrzył na mnie, a jego wzrok wręcz przewiercał mnie na wylot. Nie mogłam dłużej tego wytrzymać. Skupiłam się na herbacie, lecz nadal czułam na sobie jego palące spojrzenie.
          - Zwariowałaś - oznajmił śmiało z tak spokojnym tonem, jakby mówił o pogodzie lub o czymś, co w tym momencie nie ma większego znaczenia. - Uważasz, że jesteś gruba?
          - Louis... - Westchnęłam ciężko, nie wiedząc, jak pozbyć się niewygodnego tematu. Może powinnam uciec?
          - Tak, wiem, pytanie nie na miejscu, ale po prostu się dziwię. - Zerknęłam przelotnie na chłopaka. Wciąż zacięcie mi się przyglądał, a ja najzwyczajniej w świecie milczałam. Bo co innego powinnam zrobić? Miałam mu powiedzieć, że nie czuję się dobrze we własnym ciele? Że za każdym razem, gdy staję przed lustrem widzę grubasa, który ledwie mieści się w swoim odbiciu? Że Dan uważa, że nie jestem zgrabna i mam za dużo kilogramów tu i ówdzie? Przecież on nawet nie wie o Danie! Nic o mnie nie wie... Dlaczego więc mam opowiadać o moich największych kompleksach?
          - Lilly, nie wiem skąd ten głupi pomysł. Jesteś taką kruszynką. Prawie cię nie widać. - Ujął mą rękę i obracał nią delikatnie. - Zobacz, jakie masz drobne dłonie. Jestem pewien, że mógłbym zobaczyć przez nie, co dzieje się wokół, nawet gdybyś zasłoniła mi oczy. - Uniósł kąciki ust do góry.
          Wcale nie przekonywała mnie jego wypowiedź. Nic nie zmieniło się w mojej głowie i na pewno nie zmieni mojego patrzenia. Nie wierzę w jego szczerą opinię w tej kwestii. Na pewno nie chciał mnie dołować.

...

          Nasze lody już dawno się roztopiły, dzięki czemu nie musiałam już zmuszać się do jedzenia ich, by nie sprawić Louisowi przykrości. Niedługo po niezręcznej rozmowie opuściliśmy kawiarnie, a obsługująca nas kelnerka odprowadziła spragnionym wzrokiem szatyna aż do samych drzwi.
          Przechadzaliśmy się po okolicznych alejkach nieznanego mi osiedla. Każda minuta spędzona z Louisem była dla mnie naprawdę niezwykła. Nie pamiętam, kiedy ostatni raz czułam się tak dobrze w czyimś towarzystwie. Traktował mnie, jak osobę wartą uwagi. Nie patrzył na mnie z góry. Nie uprzedzał się moim wycofanym charakterem. Zdarzyło się nawet, że na krótko złapał mnie za rękę i kilkakrotnie objął ramieniem. Gdyby nie moa zaskoczona mina, przy każdym jego dotyku, pewnie nie zauważyłby, że takie coś ma miejsce i nie odsuwałby się zawstydzony z delikatnym uśmiechem i oczami opuszczonymi w dół.

... 

         W domu czekała na mnie niespodzianka. Czy po dzisiejszym dniu mogę stwierdzić, że była miła? Nie wiem. Na pewno byłam nieźle zaskoczona widząc Dana naskakującego na mnie już w samym progu.
          - GDZIE.DO.CHOLERY.JASNEJ.BYŁAŚ?! - Każde słowo wymawiał, jakby oddzielnie, lecz w tym samym dobitnie zadławionym złością głosem.
          Na przekór wszystkiemu nabrałam odwagi.
          - A ty? - spytałam, wymijając go w progu.
          Dzisiejsze spotkanie z Louisem było niczym ukojenie. Jak lek znieczulający, powstrzymujący mnie przed wybuchnięciem.
          Dan ruszył do sypialni i zatrzasnął za sobą drzwi najgłośniej, jak tylko potrafił. Z pewnością nie takiego przywitania się spodziewał.

Witam wszystkich!

Po pierwsze: Przepraszam Was za tak duże opóźnienie i za kolejne w przyszłości, ponieważ nie wiem kiedy odzyskam ten cholerny komputer z serwisu. Dzwonię i gnębię tych ludzi, a oni wciąż obiecują mi, że w ciągu tygodnia zostanie odesłany... I czy to jest profesjonalne zachowanie?
Po drugie: Przepraszam Was za brak komentarzy u Was i za tak wielkie zaległości. Obiecuję, że gdy tylko odzyskam laptopa to nadrobię wszystko od początku do końca. Cały czas proszę o informowanie, bo rozdziały naturalnie czytam.
Po trzecie: Przepraszam Was, że rozdział jest taki, jaki jest. Musiałam go pisać od początku i nie potrafiłam odtworzyć poprzedniego tekstu. Zupełnie nie jestem z niego zadowolona, jednak chciałam już coś wstawić.
Po czwarte: Przepraszam za wszystkie błędy i literówki. Nie uwierzycie - piszę pilotem z telewizora. O,o

Po piąte: Mam nadzieję, że mimo wszystko mnie nie opuścicie!

Mam nadzieję, że dacie mi znać, że czytacie nadal to opowiadanie choćby zostawiając w komentarzu pod rozdziałem ":)". Chciałabym wiedzieć ile osób nadal jest zainteresowanych historią Lilly.

Miłego dnia Wam życzę i jeszcze raz przepraszam!